گزارشی از همراهی خلبانان بالگردهای تخصصی پرواز در شب با سامانه های نوین دید در شب
غفوریان- تاریکی شب دیگر برایشان معنا ندارد، وقتی هوا تاریک می شود با سامانه های دید در شب، همه جا عین روز روشن می شود...
الان پاسی از شب گذشته و من به اتفاق دو خلبان کارکشته از اتاق عملیات پایگاه به طرف بالگرد حرکت می کنیم. همه جا تاریک است و غیر از نورافکن های آشیانه و چراغ های دوردست شهر جایی دیگر دیده نمی‌شود. در فاصله چند ده متری مان جنبنده ای را می‌بینم که به نظرم سگ نمی آید، چشم هایش برق می زند و درحال حرکت به طرف دیگر باند است. آقای خلبان حواسش هست و انگار می شناسدش می گوید، روباه است و این جا زیاد رفت و آمد دارد. با هماهنگی هایی که از قبل برای تهیه گزارش انجام شد، سرهنگ عینی فرمانده خوش ذوق پایگاه هوانیروز مشهد این امکان را برایمان فراهم کرد تا امشب به همراه دو خلبان با تجربه با تمام مراحل انجام عملیات پرواز در شب با سامانه های جدید دید در شب آشنا شویم.
من با همراهی سرهنگ خلبان محمدرضا زارعی جانشین پایگاه و سرهنگ خلبان علی اصغر حسن زاده که هر دو از خلبانان با سابقه بالای پرواز بالگرد هستند به پرنده مد نظر می رسیم. می گویند این بالگرد اولین پرنده تجهیز شده به سیستم دید در شب پایگاه است. مسئول نگهداری بالگرد هم آن جاست و پرنده را برای انجام پرواز آماده کرده است، او یک مهندس جوان متخصص در امور فنی و نگهداری بالگرد است که در طول مدت حضور ما و انجام مقدمات، مثل یک پدر که مراقب فرزندش است، دور بالگرد می چرخد و کارهای آن را رتق و فتق می کند.
شب است و سکوت هست و پرواز
سوار بالگرد می شویم، قبلا یک نوبت در همراهی هیئت دولت در سفر استانی در تیم خبرنگاران سوار بالگرد نظامی شده بودم اما این بار ماجرا متفاوت بود. اولا که نزدیک کابین خلبانان بودم و همه تنظیمات و سیستم های پیچیده و عجیب بالگرد را از نزدیک می دیدم و دوم این که قرار بود همه این اتفاقات در شب و با سامانه دید در شب رخ دهد.سرهنگ زارعی می گوید: اساسا این تجهیزات هستند که نوع پرواز بالگرد را تعیین می کند. بالگردهای ما تا چندی قبل قابلیت پرواز در شب را نداشتند تا این که با تدابیر فرماندهان محترم هوانیروز و تلاش برای این که قابلیت پرواز عملیاتی در شب فراهم شود، با کوشش متخصصان داخلی به لطف خداوند امروز توانسته ایم به سیستم هایی دست یابیم که امکان پرواز و عملیات در صحنه رزم در شب برایمان فراهم شود.
سرهنگ به سیستم لانچر (غلاف برای حمل و شلیک راکت) اشاره می کند و می گوید: این مدل بالگرد قبلا مسلح نبود اما امروز همچون پیشرفته ترین بالگردهای روز دنیا، توان انجام عملیات های شکاری در روز و شب را دارد.سرهنگ که خودش بالاترین مراحل و دوره های پرواز بالگرد را تجربه کرده و سابقه پروازی اش در شب هم بالاست، می گوید: تا قبل از تجهیز بالگردها به سامانه های دید در شب امکان پرواز محدود در شب در مسیرهای کاملا آشنا را داشتیم که به صورت تجربی و با علم و آگاهی از مسیر و محل فرود انجام می شد اما حالا می توانیم در مسیرهای کاملا ناآشنا و در صحنه رزم وارد پیچیده ترین عملیات ها شویم. دو خلبان زارعی و حسن زاده همزمان که سیستم ها را تنظیم و آماده پرواز می کنند، درباره سامانه دید در شب هم توضیحات فنی می دهند. توضیحات آن ها پر است از واژه های تخصصی که من حالا سعی می کنم آن ها را به زبانی ساده گزارش کنم. وضعیت نما یا مانیتورهای مقابل خلبانان محدوده وسیع دید مقابل و اطراف را بر اساس نقشه مثل روز روشن نشان می دهد و انگار نه انگار که در تاریکی محض هستیم. به علاوه این مانیتور، «گاگلز» که نوعی دوربین دید در شب با مسافت یاب لیزری است و شبیه عینک مقابل صورت خلبان قرار می گیرد، همین عملکرد یعنی با کاربرد لیزری محدوده دید را در تاریکی تا 5کیلومتر نشان می دهد که واقعا امکانی عجیب و فوق العاده تماشایی است. این سیستم مسافت یاب لیزری همزمان ارتفاع، هدف و مسیر را با کمترین خطا برای خلبان مشخص می کند.
دید در شب در انحصار چند کشور محدود
از خلبان زارعی درباره این توانمندی در کشورها می پرسم، که این گونه می گوید: چند کشور محدود در جهان این سیستم را دارند که طبیعتا در اختیار دیگران قرار نمی دهند، اما متخصصان ما در صنایع دفاعی توانسته اند این سیستم های فوق پیشرفته را تولید کنند وامروز ما با افتخار جزو کشورهای محدودی هستیم که از حدود دو، سه سال قبل دارای این قابلیت هستیم. تازه جالب است که بگویم، من خودم نمونه «گاگلز» فرانسوی را قبل از این که نمونه ایرانی تولید شود تست کرده بودم اما زمانی که گاگلز ایرانی تولید و در اختیارمان قرار گرفت باور کنید نمونه ایرانی بسیار کیفیت و شفافیت تصویر بالاتری نسبت به نمونه فرانسوی داشت.
آن طور که از اطلاعات تجهیزات دید در شب این بالگردها در می یابم، دوربین دید در روز این سامانه می‌تواند در فاصله کانونی 4/5 تا91 میلی متر زوم کند و قابلیت فوکوس به صورت دستی و اتوماتیک را دارد. دوربین دید در شب این سامانه نیز از سنسورهای پیشرفته با قابلیت تفکیک بالا، فاصله کانونی 100 میلی متر و زوم 2 تا4 برابر بهره می‌برد.همچنین این سامانه این قابلیت را دارد که به صورت آنلاین تصاویر به دست آمده را برای سایت‌های فرماندهی و کنترل ارسال کند.
خلبان حسن زاده که خودش نیز از خلبانان تخصصی پرواز در شب است، به یک نکته مهم هم اشاره می کند که قبلا این کمبود در سیستم دفاعی وجود داشت که شب هنگام و در موقعیت تهاجم حریف، ما امکان پخش کردن پرنده هایمان را نداشتیم و به همین دلیل ممکن بود بالگردهایمان در معرض خطر قرار بگیرد اما حالا خدای ناکرده اگر در چنین موقعیتی قرار بگیریم می توانیم در کمترین زمان، پرنده ها را در موقعیت های ناشناخته قرار دهیم تا در معرض آسیب قرار نگیرند البته این را هم بگویم که این نکته صرفا یک پیش بینی و یک راهبرد نظامی است وگرنه شما خاطرتان جمع باشد که باتوجه به آمادگی نیروهای مسلح ما، دشمن جرئت ندارد به خاک کشور عزیزمان حتی نگاه چپ کند. خلبان حسن زاده درباره دوره های پروازی عملیاتی توضیحاتی برایم می دهد و می گوید پرواز در شب حتما 10برابر نسبت به پرواز در روز حساسیت و سختی دارد اما پرواز در شب را با هیچ پروازی نمی توان عوض کرد چرا که لذتش را نمی توان توصیف کرد.
آماده پروازیم...
ما حالا آماده پروازیم، همان طور که یکایک خلبانان تیزپرواز در جای جای این سرزمین بزرگ و پرافتخار هر لحظه آماده پروازند برای دفاع از وطن. فرمانده پرواز ما حالا سرهنگ زارعی است که به لباسش اشاره می کند و می گوید این را هم بنویس که این لباس من و همه همکارانم در راه دفاع از دین و وطن و مردم عزیزمان کفن مان خواهد بود...
نام عکاس : میثم دهقانی
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
تعداد بازدید : 7
صدا، دوربین، خــــــــاکریز
به سراغ چند بازیگر خاطره انگیز فیلم های دفاع مقدسی رفتیم
مریم ضیغمی-در سینما و تلویزیون کشورمان بازیگرانی هستند که نام شان با جبهه و جنگ و خاکریز عجین شده است؛ بازیگرانی که هر زمان اثری درباره دفاع مقدس بر پرده سینما یا در قاب شیشه ای می بینیم، یاد و نام شان در گوشه ذهن مان جا خوش می کند و حضور و نقش آفرینی شان حس نوستالژی و خاطره انگیز برایمان دارد. این بازیگران به دلایل متعدد اکنون در حوزه آثار دفاع مقدس حضور کم رنگی دارند اما ما امسال به مناسبت هفته دفاع مقدس به سراغشان رفتیم و از آن‌هاحال و احوال سینمای دفاع مقدس را جویا شدیم
حبیب دهقان نسب: آن طور که باید با فیلم سازان دفاع مقدس همراهی نمی شود
برخی کارگردان ها به ساخت فیلم های جنگی یا دفاع مقدسی گرایش پیدا کرده اند که سرآمد همه آن ها ابراهیم حاتمی کیا، مرحوم رسول ملاقلی پور، احمدرضا درویش و کمال تبریزی هستند. بعضی فیلم ها جنبه تجاری داشتند اما این دوستان دغدغه مند به نوعی درگیر جنگ بودند و با جنگ و جبهه و آدم های آن آشنایی داشتند. آن ها تلاش داشتند آثارشان متناسب با واقعیت های جنگی باشد و فیلم های شاخصی همچون مهاجر و دیده بان توسط ابراهیم حاتمی کیا ساخته شد یا همه هم و غم مرحوم ملاقلی پور ساخت فیلم های جنگی و شاخص ترین فیلم اش سفر به چزابه بود. در جشنواره ها و اکران های عمومی فیلم های کمال تبریزی و احمدرضا درویش هم با استقبال رو به رو شد. معتقدم نهادها آن طور که باید و شاید همراه فیلم‌سازان نبودند. وقتی فیلمی قرار است توسط فیلم سازان دغدغه مند و شاخص تولید شود باید امکانات در اختیارشان گذاشته و همکاری لازم انجام شود در غیر این صورت به سمت ژانر دیگری در فیلم سازی می روند.
سید جواد هاشمی: سینمای دفاع مقدس مثل یک قطره است
مقوله دفاع مقدس در تاریخ کشور ما بی نظیر است، بدون شک هر فیلمی از دفاع مقدس که با «برزخی ها» آغاز شد و شاید خیلی رنگ و بوی دفاع مقدس را نداشت اما مردم را به این اتفاق بزرگ معطوف می کرد تا آخرین آثار سینمایی مثل «تنگه ابوقریب»، تاثیر بسیار مثبتی در زنده نگه داشتن آدم های جنگ و اتفاقات بی نظیر آن دوره داشته است. معتقدم سینمای دفاع مقدس مثل یک قطره است از اقیانوس بیکرانی که در آن دوره اتفاق افتاد. از فیلم های دفاع مقدس «آژانس شیشه ای» را بیشتر از همه می پسندم و خیلی دوستش دارم. البته قبل از آن فیلم «افق» جزو فیلم های خوب دفاع مقدسی است که اواخر جنگ ساخته شد و بعد از جنگ فیلم های خوبی روی پرده نشست که از بین آن ها «آژانس شیشه ای» و «از کرخه تا راین» خیلی خوب بودند. از آثار برجسته دفاع مقدس می توانم «پرواز در شب» را مثال بزنم. بهترین کارگردان دفاع مقدس رسول ملاقلی پور بود که کارش را با «سقای تشنه لب» آغاز کرد و فیلم های خوبی در عرصه دفاع مقدس ساخت. یادش گرامی باد.
ماشاء ا... شاهمرادی زاده: ادای دین نکرده ایم
فیلم سازان ژانر دفاع مقدس زحمت کشیده اند و اثری را خلق کرده اند. مسئولان، متصدیان یا آدم هایی که در ژانر دفاع مقدس قلم زده اند دغدغه خود را کار کرده اند نه دغدغه جنگ را. شما اگر از ابراهیم حاتمی کیا انتقاد کنید و بگویید چرا فیلم تان را این گونه ساخته اید؟ پاسخ می دهد «نظر من این است». او ۱۰ میلیارد خرج می کند و «بادیگارد» را می سازد در صورتی که اگر همین بودجه را به هر فیلم سازی بدهند از آن خوش ساخت تر هم می شود! سوال این جاست آیا متصدیان فرهنگی توانسته اند بخشی از جنگ و انقلاب را برای نسل جوان روایت کنند؟ غیر از حاتمی کیا تعداد معدودی کارگردان همچون جمال شورجه و رسول ملاقلی پور در این ژانر فیلم ساخته اند. دلیل کم کاری فیلم سازان این است که تفکر فراماسون ها در سینما و تلویزیون ما حاکم است. با وجود این که سالی 2، 3 اثر دفاع مقدسی ساخته می شود ولی اخراجی ها، لیلی با من است و آژانس شیشه ای پرفروش ترین های تاریخ سینما بودند و سینمای ما با این فیلم ها معرفی شد و خون شهید و انقلاب تاثیر خود را گذاشته اما ادای دین نکرده ایم. من با شهید کاوه بزرگ شده ام و فیلم نامه ای نوشته ام اما ۲۰ سال است منتظر تصویب آن هستم چون بودجه ندارند.
عبدالرضا اکبری: نویسنده ها به دنبال کشف قصه‌های تازه نیستند
آن زمان که شروع کردم اوج جنگ بود و فرهنگ، موسیقی، سینما و تئاترمان تحت تاثیر جنگ بود. فیلم هایی همچون کانی مانگا و عقاب ها گوشه ای از رشادت های رزمندگان را به تصویر کشید. کمی جلوتر سینمای ما به زندگی آدم های مرتبط با جنگ و به فیلم هایی همچون سرعت و پناهنده پرداخت. هرچه دورتر شدیم تولید کمتر شد چون تولید اثر در ژانر دفاع مقدس سخت و پر خرج است و ادوات نظامی می خواهد. هر کارگردانی که وارد این حوزه می شود باید آدم های جنگ و حالات روحی و روانی آن ها را بشناسد تا به درستی آن را به تصویر بکشد. همچنین باید خیلی از ادارات برای تولید اثر دفاع مقدسی وارد شوند و ابزاری همچون بالگرد، اسلحه و جنگنده در اختیار گروه های فیلم‌ساز قرار دهند. خیلی جاها ابزار بوده اما مدیریت لازم نبوده و از آن ابزار درست استفاده نشده است برای همین فیلم های ضعیف تولید شده اند. اکنون فیلم های محدود جنگی ساخته می شود چون در قصه های مان پرداخت نداریم و نویسنده ها به دنبال کشف قصه های تازه و قلم زدن در این ژانر نیستند. سرمایه ساخت فیلم جنگی چندین برابر فیلم معمولی است و کارگردانی ریسک نمی کند بنابراین متولیان فرهنگی و دولت باید ازاین ژانر حمایت کنند تا اثری در خصوص جنگ و بدی ها و خوبی‌هایش ساخته شود.
اصغر نقی زاده: مدیران سلیقه ای عمل می کنند
همان گونه که افراد با تفکرات و سوادهای مختلف به جبهه می آمدند ما هم باید برای هر سلیقه ای فیلم بسازیم. خیلی از کارگردان ها می گویند فلان فیلمم بهترین اثر است! مگر پرتقال است؟ جنگ ژانرهای مختلف دارد؛ کمدی، اکشن، جدی و رابطه آدم ها. فیلم عقاب ها را 40 سال تماشاچیان مختلف دیدند و اکشن بود. در مملکت ما همه چیز بر پایه سیاست است مثلاً اگر در روزنامه شما مدیرتان عوض شود دیگری با سیاست و نگرش خودش از شما مطلب می خواهد و اگر نپذیری باید خانه نشین شوی. هر مسئولی با نگرش خود در گونه فرهنگی مدیریت می کند و سلیقه ای است. در شورای عالی انقلاب فرهنگی ۸ سال پیش عده ای آمدند و رفتند و حالا عده ای دیگر آمده اند با سیاست و تفکر خودشان. یکی کمدی می پسندد و دیگری جنگی. پول و قدرت دست مسئولان است و فرقی نمی کند تلویزیون باشد یا وزارت فرهنگ و ارشاد یا سازمان و نهادهای دیگر، سیاست ها را آن ها مشخص می کنند. با رفتن مسئولی فرد دیگری می آید و ژانر دیگری را می پسندد، در این۴۰ سال این گونه بوده است.
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
برخی کارگردان ها به ساخت فیلم های جنگی یا دفاع مقدسی گرایش پیدا کرده اند که سرآمد همه آن ها ابراهیم حاتمی کیا، مرحوم رسول ملاقلی پور، احمدرضا درویش و کمال تبریزی هستند. بعضی فیلم ها جنبه تجاری داشتند اما این دوستان دغدغه مند به نوعی درگیر جنگ بودند و با جنگ و جبهه و آدم های آن آشنایی داشتند. آن ها تلاش داشتند آثارشان متناسب با واقعیت های جنگی باشد و فیلم های شاخصی همچون مهاجر و دیده بان توسط ابراهیم حاتمی کیا ساخته شد یا همه هم و غم مرحوم ملاقلی پور ساخت فیلم های جنگی و شاخص ترین فیلم اش سفر به چزابه بود. در جشنواره ها و اکران های عمومی فیلم های کمال تبریزی و احمدرضا درویش هم با استقبال رو به رو شد. معتقدم نهادها آن طور که باید و شاید همراه فیلم‌سازان نبودند. وقتی فیلمی قرار است توسط فیلم سازان دغدغه مند و شاخص تولید شود باید امکانات در اختیارشان گذاشته و همکاری لازم انجام شود در غیر این صورت به سمت ژانر دیگری در فیلم سازی می روند. 
مقوله دفاع مقدس در تاریخ کشور ما بی نظیر است، بدون شک هر فیلمی از دفاع مقدس که با «برزخی ها» آغاز شد و شاید خیلی رنگ و بوی دفاع مقدس را نداشت اما مردم را به این اتفاق بزرگ معطوف می کرد تا آخرین آثار سینمایی مثل «تنگه ابوقریب»، تاثیر بسیار مثبتی در زنده نگه داشتن آدم های جنگ و اتفاقات بی نظیر آن دوره داشته است. معتقدم سینمای دفاع مقدس مثل یک قطره است از اقیانوس بیکرانی که در آن دوره اتفاق افتاد. از فیلم های دفاع مقدس «آژانس شیشه ای» را بیشتر از همه می پسندم و خیلی دوستش دارم. البته قبل از آن فیلم «افق» جزو فیلم های خوب دفاع مقدسی است که اواخر جنگ ساخته شد و بعد از جنگ فیلم های خوبی روی پرده نشست که از بین آن ها «آژانس شیشه ای» و «از کرخه تا راین» خیلی خوب بودند. از آثار برجسته دفاع مقدس می توانم «پرواز در شب» را مثال بزنم. بهترین کارگردان دفاع مقدس رسول ملاقلی پور بود که کارش را با «سقای تشنه لب» آغاز کرد و فیلم های خوبی در عرصه دفاع مقدس ساخت. یادش گرامی باد.
فیلم سازان ژانر دفاع مقدس زحمت کشیده اند و اثری را خلق کرده اند. مسئولان، متصدیان یا آدم هایی که در ژانر دفاع مقدس قلم زده اند دغدغه خود را کار کرده اند نه دغدغه جنگ را. شما اگر از ابراهیم حاتمی کیا انتقاد کنید و بگویید چرا فیلم تان را این گونه ساخته اید؟ پاسخ می دهد «نظر من این است». او ۱۰ میلیارد خرج می کند و «بادیگارد» را می سازد در صورتی که اگر همین بودجه را به هر فیلم سازی بدهند از آن خوش ساخت تر هم می شود! سوال این جاست آیا متصدیان فرهنگی توانسته اند بخشی از جنگ و انقلاب را برای نسل جوان روایت کنند؟ غیر از حاتمی کیا تعداد معدودی کارگردان همچون جمال شورجه و رسول ملاقلی پور در این ژانر فیلم ساخته اند. دلیل کم کاری فیلم سازان این است که تفکر فراماسون ها در سینما و تلویزیون ما حاکم است. با وجود این که سالی 2، 3 اثر دفاع مقدسی ساخته می شود ولی اخراجی ها، لیلی با من است و آژانس شیشه ای پرفروش ترین های تاریخ سینما بودند و سینمای ما با این فیلم ها معرفی شد و خون شهید و انقلاب تاثیر خود را گذاشته اما ادای دین نکرده ایم. من با شهید کاوه بزرگ شده ام و فیلم نامه ای نوشته ام اما ۲۰ سال است منتظر تصویب آن هستم چون بودجه ندارند.
آن زمان که شروع کردم اوج جنگ بود و فرهنگ، موسیقی، سینما و تئاترمان تحت تاثیر جنگ بود. فیلم هایی همچون کانی مانگا و عقاب ها گوشه ای از رشادت های رزمندگان را به تصویر کشید. کمی جلوتر سینمای ما به زندگی آدم های مرتبط با جنگ و به فیلم هایی همچون سرعت و پناهنده پرداخت. هرچه دورتر شدیم تولید کمتر شد چون تولید اثر در ژانر دفاع مقدس سخت و پر خرج است و ادوات نظامی می خواهد. هر کارگردانی که وارد این حوزه می شود باید آدم های جنگ و حالات روحی و روانی آن ها را بشناسد تا به درستی آن را به تصویر بکشد. همچنین باید خیلی از ادارات برای تولید اثر دفاع مقدسی وارد شوند و ابزاری همچون بالگرد، اسلحه و جنگنده در اختیار گروه های فیلم‌ساز قرار دهند. خیلی جاها ابزار بوده اما مدیریت لازم نبوده و از آن ابزار درست استفاده نشده است برای همین فیلم های ضعیف تولید شده اند. اکنون فیلم های محدود جنگی ساخته می شود چون در قصه های مان پرداخت نداریم و نویسنده ها به دنبال کشف قصه های تازه و قلم زدن در این ژانر نیستند. سرمایه ساخت فیلم جنگی چندین برابر فیلم معمولی است و کارگردانی ریسک نمی کند بنابراین متولیان فرهنگی و دولت باید ازاین ژانر حمایت کنند تا اثری در خصوص جنگ و بدی ها و خوبی‌هایش ساخته شود.
همان گونه که افراد با تفکرات و سوادهای مختلف به جبهه می آمدند ما هم باید برای هر سلیقه ای فیلم بسازیم. خیلی از کارگردان ها می گویند فلان فیلمم بهترین اثر است! مگر پرتقال است؟ جنگ ژانرهای مختلف دارد؛ کمدی، اکشن، جدی و رابطه آدم ها. فیلم عقاب ها را 40 سال تماشاچیان مختلف دیدند و اکشن بود. در مملکت ما همه چیز بر پایه سیاست است مثلاً اگر در روزنامه شما مدیرتان عوض شود دیگری با سیاست و نگرش خودش از شما مطلب می خواهد و اگر نپذیری باید خانه نشین شوی. هر مسئولی با نگرش خود در گونه فرهنگی مدیریت می کند و سلیقه ای است. در شورای عالی انقلاب فرهنگی ۸ سال پیش عده ای آمدند و رفتند و حالا عده ای دیگر آمده اند با سیاست و تفکر خودشان. یکی کمدی می پسندد و دیگری جنگی. پول و قدرت دست مسئولان است و فرقی نمی کند تلویزیون باشد یا وزارت فرهنگ و ارشاد یا سازمان و نهادهای دیگر، سیاست ها را آن ها مشخص می کنند. با رفتن مسئولی فرد دیگری می آید و ژانر دیگری را می پسندد، در این۴۰ سال این گونه بوده است.
