باورش سخت است اما صنعت خودروی ایران در دهه 70 قصد تولید محصولاتی در حد و اندازه هوندا اس2000، فیات بارچتا و مزدا MX-5 را داشت. خودرویی اسپورت و جوان‌پسند که به همان سرعتی که مطرح شد، محو شد. از همین جهت داستان آنا داستانی شنیدنی است. داستانی که بارها تکرار شده، هم در پروژه پیتون، هم در پروژه سیناد و هم در برخی طرح‌های بلندپروازانه دیگر.کوتاه و مختصر اگر به این موضوع ورود کنیم، باید به حاشیه‌سازی بزرگ معرفی این خودرو بپردازیم. محصول نامتعارفی که در اواخر دهه 70 شمسی در قالب یک کانورتیبل/کوپه از سوی شرکتی با نام رنوس خودرو  معرفی شد و در توسعه آن از کمک انگلیسی‌ها بهره گرفته شده بود. حضور آنا در سومین نمایشگاه بین‌المللی خودروی تهران (سال 1381) و رونمایی از تعدادی از این خودرو در رنگ‌های متفاوت و جذاب، غوغایی به پا کرد؛ به طوری که در نشریات و روزنامه‌های داخلی بسیاری این خودرو را در بازار کم‌تنوع داخلی محکوم به پیروزی دانستند، چیزی که البته هرگز محقق نشد. البته شواهد بسیاری هست که نشان می‌دهد آنا ذاتا توسط خودروسازی انگلیسی به نام کوانتوم ساخته شده بود.گویا پلتفرم این محصول از نسل دوم فورد فیستا گرفته شده بود و طرح نهایی هم به صورت کیت سرهم بندی می‌شد. گفته شده قرارداد به حدی جلو رفته بود که طرف انگلیسی حتی تجهیزات تولید این خودرو را در همان سال به رنوس خودرو فروخته بود تا خود به ساخت مدل سان‌رانر (Sunrunner) که شباهت زیادی به کاترهام 7 دارد، مشغول شود. کوانتوم آن زمان روی آنا پیشرانه‌های 6/1 و 8/1 لیتری سری زتک (Z-Tech) فورد سوار کرده بود که در نسخه 1800‌سی‌سی قدرت تولیدی 103 اسب بود. عددی که با توجه به بدنه فایبرگلاسی و وزن کم خودرو (930 کیلوگرم) شتاب مناسبی را عاید راننده می‌کرد و سرعت را هم تا بیش از 200 کیلومتر می‌رساند. این خودرو اما به تیر غیب گرفتار شد و  نه تنها به بازار وارد نشد که به خط تولید هم نرسید. امروز از سرنوشت دو نسخه وارد شده از آنا به کشور اطلاعاتی در دست نیست.
 

واردات اندک، طراحی خاص، کیفیت ساخت بالا و عملکرد قابل قبول از دی‌اس 7 یک حسرت بزرگ ساخته است. خودرویی که با اگر و اما به ایران آمد و با اگر و اما از ایران رفت. محصول مستعد فرانسوی در بدو عرضه به بازار هزار و یک مشکل پیدا کرد و در نهایت هم به تعداد اندکی به خیابان آمد. خودرویی که از بدو پلاک شدن همه رقبای خود را با نام‌های معتبر به چالش کشید، هم‌اینک بهایی 1.9 میلیارد تومانی دارد. عددی که گرچه برای خودرویی با شتاب 9 ثانیه رقم بالایی است ولی وقتی به لیست امکانات این محصول و البته سطح رفاه رقبا نگاهی می‌اندازیم، 7کراس‌بک را محصولی جذاب می‌یابیم. محصولی که حتی برای ایکس3 هم شاخه و شانه می‌کشد. این جا در یک مقایسه کوتاه به ارزش‌های دو خودرو می‌پردازیم. ابتدا کمی از 7کراس‌بک می‌نویسیم و سپس به شکل مفصل سراغ X3 می‌رویم و نگاهی هم به بنز GLK و آئودی کیو5 می‌اندازیم. شاید این گونه مشخص شود کدام محصول برای عاشقان این کلاس خودرو جذاب‌تر است؟ هنرمند فرانسوی یا مهندس آلمانی.

دوگانه کمیاب
دو خودروی کمیاب در این کلاس داریم که خریدشان سخت و تاحدی عجیب است. جی‌ال‌کا به شدت کمیاب است و کیو5 هم با فراوانی بیشتر، مقبولیت چندانی در مقایسه با ب.ام.و ایکس3 ندارد. گیر این دو خودرو با وجود شایستگی بسیار، بازار ضعیف آن ها، طرح قدیمی‌تر، قیمت گزاف و نیز کمبودهای بسیار در زمینه نگهداری است. بنابراین جدال اصلی در بین اروپایی‌های این رده، میان دی‌اس و ب.ام.و برقرار است.
7 کراس بک، امکانات عالی، ظاهر مهیج
کروم فراوان در ترکیب با خطوط اصیل و پخته در کنار استفاده دست و دلبازانه از مواد و تجهیزات عالی کمک کرده تا 7کراس‌بک خودرویی بالاتر از سطح استانداردهای این کلاس باشد. محصولی که بزرگ‌ترین عیبش موتور خوب اما نامناسبی است که روی آن سوار شده! عبارت عجیبی گفتیم؟ بله. درست خواندید. موتور THP165 یکی از بهترین پیشرانه‌های گروه PSA است که از قضا با کمک برند رقیب یعنی ب.ام.و ساخته شده ولی مناسب 7کراس‌بک و وزن و کلاسی که در آن حضور دارد، نیست و به رغم 220 کیلو وزن کمتر نسبت به ایکس3، حداقل 70 اسب با بزرگان این رده اختلاف قدرت دارد. از این یک قلم اما اگر بگذرید، این خودرو تبدیل به جواهری بی بدیل می‌شود که در راحتی کابین، کیفیت سواری و سطح تجهیزات و طراحی یک محصول بی رقیب است. برای نمونه سیستم کروز کنترل انطباق پذیر ، سیستم کمکی ماندن در خط، سیستم هشدار خروج از خط، سیستم نظارت بر نقاط کور، سیستم دید در شب، سیستم روشنایی هوشمند، هدآپ دیس پلی، چرم الکانترا و ساعت مخصوص BRM همگی در تیپ ریوولی این خودرو وجود دارد. بماند که با  57/4 متر طول ، 89/1 متر عرض و 62/1 متر ارتفاع گنجایشی مکفی برای یک خانواده متوسط فراهم می‌کند.

X3، کاسب خوشنام، ورزشکار باعرضه
درست مثل هر ب.ام.و دیگری این خودروی شهری از ابتدا تکلیف‌اش را مشخص کرده است. ب.ام.و X3 قدرتمند است، طراحی گیرایی دارد، فروشش در بازار راحت است و برخلاف 7کراس‌بک به سیستم 4چرخ محرک مجهز است ازاین رو در زمینه آفرود دستش پر است. همچنین امکانات معمول محصولات این کلاس را دارد و به واسطه حضور در دو نسل پیاپی اعتبار بالایی بین مشتریان ایرانی دارد منتها احتمالا به دلیل واردات نسبتا گسترده، این محصول کمی خسته کننده باشد. طبیعی هم هست. زبان طراحی ب.ام.و سال‌هاست از خطوطی یکسان و پویا بهره می‌برد و برای همه آشناست. بنابراین شاید این خودرو در نگاه اول مثل 7کراس‌بک اغواکننده نباشد یا مثلا از نشستن در کابین اش متحیر نشوید. ولی این به معنی ضعف ب.ام.و X3 در بخش طراحی نیست و اتفاقا ممکن است در کابین این خودرو با سطح بالاتری از ارگونومی روبه رو شوید. امکانات هم که مکفی است و به غیر از سقف پانوراما و 9کیسه هوا، شامل هدآپ دیسپلی، سیستم هشدار نقطه کور، رادار هشدار عابر پیاده، سیستم هشدار انحراف از بین خطوط، صندلی‌های چرمی موکا، سامانه حرکت توقف، سیستم صوتی پیشرفته هارمن کاردان و دوربین دید 360 درجه می‌شود و البته در نهایت به رینگ و لاستیک 19 اینچی بسیار جذابی ختم می‌شود. نقطه اوج کار ایکس3 البته موتوری است که با دو لیتر حجم و یک سامانه توربو دقیقا 245 اسب نیرو و 350 نیوتن‌متر گشتاور تولید کرده تا به رغم وزن 1720 کیلویی بدنه، ظرف 9/6 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر در ساعت برسد.
قضاوت پایانی
طراوت و تازگی یا عملکرد مهیج،  تفاوت دی‌اس7 با این سه خودرو در همین جمله کوتاه است. و این شمایید که باید بگویید اولویت‌تان کدام است. جی‌ال‌کا محصول بنز خشن‌ترین عضو گروه است و کیو5 معمولی‌ترین خودروی جمع. در نهایت با این که ایکس3 محبوبیت بالایی در بازار دارد اما دی‌اس7 گزینه‌ای است که احتمالا برای بخش بزرگی از خریداران جاذبه بیشتری دارد.

ایران خودرو از تولید پیکان تا مونتاژ هیلمن اونجر راه طولانی و سختی را آمد. ایران ناسیونال که به دلیل آزادی واردات خودرو همواره در پایین‌ترین بخش بازار برای خریداران ایرانی محصولاتی را تولید می‌کرد در سال‌های انقلاب دست به تولید محصول دیگری از برند هیلمن زد. شرکتی که پس از تملک توسط کرایسلر در اواسط دهه 50 خورشیدی، برای همیشه از صفحه روزگار محو شد. هیلمن اونجر یک خودروی انگلیسی بود که پس از آن که شرکت کرایسلر توانست شرکت روتس انگلیس (تولید کننده هیلمن هانتر ) را بخرد، هیلمن خط تولید آن را به ایران آورد. این خودرو که در بقیه بازارها با نام‌هایی نظیر پلیموت کریکت به فروش می‌رسید، یکی از کوچک‌ترین محصولات کوپه موجود در کشور بود. خود اونجر نخستین بار در دسامبر 1969 از کارخانه روتس در انگلستان خارج شد و در سال‌های 1975 تا 1977 در نسخه سدان به ایران وارد شد. اونجر خودرویی بود چهار در که فقط با موتورهای 1250 و 1500 سی‌سی 4سیلندرو کاربراتوری تولید می‌شد و کیفیت ساخت بالایی نداشت. اصرار هیلمن اما موجب شد تا دوسال بعد به کارخانه ایران ناسیونال بیاید و در فاصله خرداد 57 تا بهمن 58 به صورت کوپه دو در به تعداد اندکی تولید شود. تولید شود. این جا در این عکس با یکی از تمیزترین نسخه‌های وارداتی و 4در اونجر 1975 روبه رویید. خودرویی کوچک که سواری معمولی داشت و رقیب مستقیم تویوتا کارینا فست‌بک بود.