دانشگاه چه‎جور جایی است؟ چندتا کلاس بزرگ دارد و همه روی صندلی‎های دسته‎دار می‎نشینند؟ بیشتر دانشجوها همسن‎وسال‎اند؟ همه‌ی‎ کسانی که سر یک کلاس هستند، رشته‌ی درسی‎شان یکی است؟ حالا من می‌خواهم بهت بگویم در دانشگاه تهران، کلاسی برگزار می‎شود که اصلا شبیه این چیزهایی نیست که گفتیم. یک کلاس بزرگ است با صندلی‌های دسته‎دار ولی آن‎قدر تعداد دانشجوها زیاد است که خیلی‎های‎شان روی زمین می‎نشینند. بعضی دانشجوهای این کلاس، 20ساله‎اند؛ بعضی‎ها 30 و ۴0 و ۵0ساله! رشته‌ی درسی‎شان هم یکی نیست؛ یکی هنر می‎خواند، یکی ادبیات و یکی اصلا دانشجو نیست. چطور ممکن است؟ این کلاس، یک استاد دوست‎داشتنی دارد. برای همین خیلی‌ها باعلاقه سرکلاسش می‎نشینند و چیزهای زیادی درباره‌ی ادبیات یاد می‎گیرند. اسم این استاد، «محمدرضا شفیعی‎کدکنی» است. آقای شفیعی‌کدکنی، 81سال پیش در «کدکنِ» نیشابور به‎دنیا آمد. وقتی پسر کوچکی بود، پدرش به او زبان و ادبیات عربی یادداد. بزرگ‎تر که شد، به حوزه‌ی علمیه رفت و بعد تصمیم گرفت در دانشگاهْ ادبیات فارسی بخواند. در همین سال‌ها شعر هم می‎سرود و حسابی در دنیای کلمه‌ها غرق بود. وقتی درسش تمام شد، باید مثل همه‌ی دانشجوها با نوشتن یک مطلب علمی به‎اسم «پایان‎نامه» ثابت می‎کرد که درسش را یادگرفته‎است. استادهای آقای کدکنی وقتی پایان‎نامه خیلی‎خوب او را دیدند، بی‎معطلی ازش خواستند در دانشگاه بماند و دانشش را به دیگران هم یادبدهد. حالا حدود 50سال است که هر هفته روزهای سه‎شنبه آدم‎های زیادی سرکلاس آقای کدکنی حاضر می‎شوند که بعضی‎های‎شان حتی از شهرهای دیگر می‎آیند.