در زمان‎های قدیم، روزی دو گروه نقاش به خدمت پادشاه رسیدند. چینی‎ها به سلطان گفتند: «از ما نقاش‎تر پیدا نمی‎شود» و رومی‎ها ادعا کردند: «هیچ‎کس در مهارت نقاشی به‎پای ما نمی‎رسد». پادشاه که وضع را این‎طور دید، فکری به‎سرش زد و گفت: «مسابقه بدهید». بعد دستور داد دو اتاقِ روبه‎روی هم دراختیار نقاش‎ها قرار بدهند تا روی دیوارش نقاشی کنند. چینی‎ها صدها رنگ و قلم‎مو سفارش دادند. رومی‎ها اما جز ابزارهایی مثل سنباده و کاردک چیزی نخواستند. روزها گذشت و گذشت و نقاش‎ها پشت درِ بسته سخت کار می‎کردند تا این‎که فرصت مسابقه تمام شد. چینی‎ها شادی‎کنان به پادشاه گفتند: «سلطان اول از روی دیوارِ ما پرده بردارید!». پادشاه از دیدن نقاشیِ چینی‎ها هوش از سرش رفت. چه منظره‎ای! چه رنگ‎هایی! بعد نوبت به رومی‎ها رسید. پادشاه، پرده را پایین کشید و دیواری دید صاف و صیقل‎خورده که مثل آیینه، تصویرِ نقاشی چینی‎ها را از روی دیوارِ روبه‎رو نشان می‎داد. عجب فکربکری! رومی‌ها در تمام مدت مسابقه مشغول صاف کردن دیوار بودند. پس دیگر لازم نبود هیچ نقشی روی آن بکشند چون همه‎ی زیبایی‎ها را در خودش نشان می‎داد. پادشاه دستی به سبیل‎های بلندش کشید و گفت: «رومی‎ها برنده‎ی این مسابقه هستند. آن‎ها به ما یاد دادند دلِ ما آدم‎ها مثل دیوار سفید است. اگر از کینه و بدخواهی صاف باشد، بهترین و زیباترین تصاویر در آن نقش می‎بندد».
 

این داستان از «مثنوی ‎معنوی» انتخاب و به‎زبان ساده بازنویسی شده است.