حرم مطهر امام رضا(ع)، دلیل شکل‌گیری شهر مشهد است. بعد از شهادت آن‌حضرت در سال 203ق، به تدریج و طی قرن‌های متمادی، اطراف مرقد مطهر رضوی، محل سکونت علاقه‌مندان و ارادتمندان امام(ع) شد و شهر مشهد، این‌گونه به وجود آمد. به همین دلیل، باید ساختمان حرم امام رضا(ع) را مهم‌ترین و اصلی‌ترین سازه شهر مشهد بدانیم و ضریح مطهر ثامن‌الحجج(ع) را اصلی‌ترین بخش این سازه مهم. خوب است بدانید که نخستین ضریح روی مرقد مطهر امام هشتم(ع)، در زمان شاه‌طهماسب صفوی نصب شد؛ بعدها، شاه عباس یکم، ضریحی از جنس فولاد جوهردار را روی مرقد مطهر نصب کرد که این ضریح، با تغییرات و تزیینات دوره‌های بعد، تا سال 1338ش در حرم مطهر قرار داشت. در این سال، با همت مرحوم ابوالحسن حافظیان، ضریح جدیدی را که بعدها به «شیر و شکر» معروف شد، روی مرقد مطهر امام رضا(ع) نصب کردند. این اتفاق در بهمن سال 1338 رخ داد و روزنامه خراسان، این افتخار را داشت که نخستین تصویر از ضریح «شیر و شکر» را تهیه و در صفحه نخست شماره 3073، مورخ 23 بهمن 1338 منتشر کند. این روز، مصادف با سالروز میلاد باسعادت امام زمان(عج) بود. پوشش خبری روزنامه خراسان برای اطلاع‌رسانی درباره ضریح جدید، از مدت‌ها قبل آغاز شده بود. از هشتم بهمن آن سال که عملیات نصب ضریح آغاز شد، روزنامه به صورت روزانه اخبار و تصاویری را درباره آن منتشر می‌کرد. به دلیل انحصار انتشار اخبار مربوط به نصب ضریح شیر و شکر، تمام روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های دیگر ایران، برای مطلع شدن از اخبار مربوط به آن، از روزنامه خراسان استفاده می‌کردند. هرچند دلیل نام‌گذاری ضریح به «شیر و شکر» در هیچ سندی مشخص نیست اما  اطلاعات روزنامه خراسان درباره جزئیات ضریح اصلی و همین‌طور، ضریح کوچک نادری که آن را داخل ضریح شیر و شکر نصب کردند، بسیار دقیق و قابل استناد بود. مثلاً بر اساس اطلاعات درج شده در صفحه نخست روزنامه خراسان مورخ 11 بهمن 1338، روی ضریح نادری 17 هزار و 710 تکه جواهر نصب شده بود. (این ضریح در سال 1376 و بعد از نصب ضریح جدید حرم رضوی، موسوم به «سیمین و زرین»، به سرداب انتقال یافت و روی صندوق اصلی مرقد مطهر امام رضا(ع) نصب شد.) پوشش اخبار نصب ضریح «شیر و شکر»، افتخاری بود که نصیب روزنامه خراسان شد و صفحه‌ای زرین در تاریخ این روزنامه مردمی را رقم زد.
 

شهید محمدرضا امانی، مشهور به «میثم»، یکی از افتخارات تاریخ روزنامه خراسان است؛ خبرنگار روزنامه در شهرستان شیروان که در 14 سالگی به کسوت رزمندگان درآمد و در 18 سالگی، شربت شهادت نوشید. او را به واسطه کتابی که درباره‌اش منتشر کرده‌اند، «روایتگر شلمچه» نامیده‌اند. شهید امانی از 16 سالگی با روزنامه خراسان همکاری داشت. او در جریان عملیات پیروزمندانه «والفجر 8» و فتح فاو، گزارش‌های متعددی را برای روزنامه خراسان ارسال کرد که تیتر آن، بر پیشانی صفحه نخست روزنامه جا می‌گرفت. شهید امانی در 26 دی‌ماه 1365 در عملیات کربلای پنج (شلمچه) به شهادت رسید. دوستانش خیلی دیر از شهادت وی اطلاع یافتند؛ روز چهارم بهمن 1365، یکی از همکارانش با نگارش متنی سراسر شور و سوگ، خبر این واقعه را چنین به رشته تحریر درآورد: «گوشی را برداشتم. یک نفر از آن سوی خط تلفن گفت: امانی فردا با تعدادی از همرزمان شهیدش تشییع می‌شود.. . یأسی مغرورانه بر صفحه داغ دلم فرونشست و در قالب آهی سرد از اعماق وجودم برآمد. بی‌آن‌که بپرسم با چه کسی صحبت می‌کنم، دانستم امام جمعه شهر (حجت‌الاسلام حسینی) از این واقعه آگاهم ساخته‌است.. . او یک عاشق بود. هنوز جوهر قلمش که بر گُرده بی‌روح کاغذ، ایثارها، رشادت‌ها و شهادت‌ها، دیده‌ها و شنیده‌هایش در شهر فاو را حک کرده بود، خشک نشده.» پنج ماه بعد از انتشار این خبر، در روزنامه مورخ 28 تیرماه 1366، وصیت‌نامه شهید امانی منتشر شد؛ وصیت‌نامه‌ای که در فرازی از آن آمده‌بود: «آنان که از میدان مجاهده و مبارزه به خلوتگاه سکون و آرامش پناه می‌بردند، باید بدانند که فریب راحت‌طلبی و سهل‌انگاری نفس خویش را خورده‌اند.. . جبهه مردان حق آن‌جاست که زمینش عطر خون شهید دارد و آسمانش، جلای شجاعت و پایمردی.» جملات او در این وصیت‌نامه، آن‌چنان پخته، دقیق و ادیبانه است که کمتر کسی باور می‌کند از خامه جوانی 18 ساله تراویده؛ پایان وصیت‌نامه، امضای شهید امانی است: «30/9/65 – تیپ مستقل 21 امام رضا(ع) – محمدرضا امانی»