گوش‌ شنوایی نیست
 علی جوادی هستم 58 ساله از مشهد و از کودکی با روزنامه خراسان آشنا شدم و بیش از 50 سال است که مخاطب صفحه‌های‌ 2 و 3 روزنامه و همچنین قسمت پرونده ضمیمه زندگی ‌سلام هستم. بیشتر طرفدار مطالب علمی هستم که در زمینه‌ ستاره‌ها و فضاست. اتفاقا همین امروز صبح هم در ذهنم به مرور روستاهایی که در این صفحه کار شده بود، پرداختم. در کل من از روزنامه راضی هستم و بیشتر پیامکی هم که ارسال می‌کنم درباره مسائل اقتصادی و البته کمبود آب است که سعی می‌کنم مطالبی را که به‌ نظرم مفید است بفرستم تا شاید گوش شنوایی پیدا شود که البته نه در دولت نه در مردم وجود ندارد. در آخر این را هم بگویم که من چند سالی حتی به طور دایم روزنامه را می‌خواندم اما الان روزنامه به سختی پیدا می‌شود و پیش می‌آید که حتی هفته‌ای یک یا دو بار بیشتر نتوانم روزنامه بخوانم. امیدوارم شرایط به حالت قبل برگردد.

دوردور کاری در نیمه شب!
اکرمی از اواخر سال 67 به روزنامه خراسان آمده است. آن سال‌ها برف‌های سنگین زمستان، کار را برای او و همکارانش در قسمت توزیع سخت می‌کرده است. او می‌گوید: «همه دوران کاری‌ام خاطره بود. آن زمان برف‌های سنگینی می‌آمد و موتورمان دودزا و دوزمانه بود. توزیع روزنامه در زمستان از نیمه شب شروع می‌شد. ساعتی که برای توزیع به خیابان می‌رفتیم یک خودرو در خیابان نبود. اگر هم می‌آمد شیشه را پایین می‌دادند، یک متلک بارم می‌کردند و می‌رفتند. فکر می‌کردند از روی دلخوشی آمدم در برف‌ها دوردور کنم. بعضی وقت‌ها برای توزیع باید موتور را اول کوچه می‌گذاشتم و روزنامه را دستم می‌گرفتم و با چکمه در برف سنگین راه می‌افتادم تا به خانه مشترکین برسم. از طرفی مجبور بودم چند لایه لباس گرم بپوشم و طوری بود که وقتی روزنامه آخر را تحویل می‌دادم به خاطر فعالیت زیاد و لباس‌های گرم، چکمه‌ام خیس عرق می‌شد.»
10 مرتبه زمین خوردن برای توزیع روزنامه!
«کار ما از ساعت 12 شب شروع می‌شد. معمولا تا ساعت 2:30طول می‌کشید تا چاپ روزنامه تمام شود. تازه اگر خوش‌شانس بودیم و دستگاه‌ها درست کار می‌کردند.» این حرف‌های غلامحسین اکرمی است. او می‌گوید: «آن زمان دستگاه‌‌های چاپ هم مثل الان پیشرفته نبود، ممکن بود چهار نسخه چاپ و بعد رول کاغذ را پاره کند. وقتی این اتفاق می‌افتاد زنده‌یاد رجبی و زنده‌یاد خسروجردی می‌رفتند زیر دستگاه تا تعمیرش کنند و راهش بیندازند. بعضی وقت‌ها که برف سنگین بود ساعت 4 صبح کارمان را شروع می‌کردیم و ممکن بود توزیع روزنامه تا 5 عصر هم تمام نشود. 10 مرتبه زمین می‌خوردیم تا بتوانیم 10 نسخه روزنامه را توزیع کنیم. این طور مواقع دیگر به خانه برنمی‌گشتیم و مستقیم می‌آمدیم روزنامه تا کمی استراحت کنیم و توزیع بعدی را شروع کنیم.»
 خستگی توزیع و خوابیدن روی موتور!
خاطرات آقای اکرمی به روزهای سخت زمستانی ختم نمی‌شود. او با مرور خاطراتش می‌گوید: «یک بار روز سختی برای توزیع داشتم. خستگی کار از تنم در نرفته بود و فردای آن روز در بولوار قرنی به سمت روزنامه در حال حرکت بودم که روی موتور خوابم بردم و به جدول خوردم. یکی از ساکنان محله از شدت صدای برخورد من و موتور به زمین بیرون آمد و خودش را به من رساند. من را بلند کرد و موتورم را به خانه‌اش برد. به همکارانم در روزنامه زنگ زد و منتظر شد تا حالم بهتر شود. یک بار دیگر در بولوار سیدی با یک ژیان تصادف کردم و وقتی چشم باز کردم دیدم روی تخت بیمارستان امدادی هستم. موتورم تعریفی نداشت و یک پیچ‌گوشتی خیلی بزرگ داشتم تا برف‌های لای گلگیر را تمیز کنم اما 20 متر جلوتر همین آش و کاسه بود.»

 

*هر روز دیدن شما برای من و همکارانم خیلی جالب است. ترجیح می‌دهید روزنامه را توی ویترین بخوانید؟
خواندن روزنامه از پشت این شیشه هم مطلع شدن از اخبار است، هم بهانه‌ای برای بیرون آمدن از خانه و حرف زدن با مردم. این‌جا بعضی‌وقت‌ها با بقیه خواننده‌ها بحثی پیش می‌آید و اطلاعات آدم بالا می‌رود. بچه‌ها و نوه‌ها زیاد اهل روزنامه نیستند و سرشان بیشتر توی گوشی است. وقت‌هایی که با هم حرف می‌زنیم، از اظهارنظرهای من تعجب می‌کنند و می‌پرسند شما که توی فضای مجازی نیستی، این چیزها را از کجا می‌دانی.
*کدام صفحه را بیشتر می‌خوانید؟
همه صفحه‌ها را نگاه می‌کنم البته بیشتر خط84 را [منظور، تیترهاست] اما صفحه سیاسی را دقیق‌تر می‌خوانم. یک ستون دارد که خط فکری‌های مختلف را جمع‌آوری می‌کند چون دلم می‌خواهد یک‌طرفه قضاوت نکنم و از افکار و نظرات متضاد سردربیاورم، از آن ستون خوشم می‌آید. البته گاهی آشپزی‌ها را هم می‌خوانم چون دستور غذاهای سالم و مقوی دارد، صفحه تسلیت و ترحیم را هم می‌خوانم چون به سن‌وسالم نزدیک است.
*ذره‌بین توی دست‌تان را مخصوص روزنامه خواندن می‌آورید؟
بله، چشم‌هایم به‌دلیل تصادف، خیلی ضعیف شده‌است به‌طوری که عینک کمکی به بهتر شدن دیدم نمی‌کند. ذره‌بین، نوشته‌ها را بزرگ می‌کند، لازم نیست برای دیدن به عضله چشمم فشار بیاورم و در این یک‌ربع، بیست دقیقه‌ای که این‌جا می‌ایستم، کارم را راه می‌اندازد.
*نقد و نظری درباره خراسان دارید؟
خراسان، روزنامه شهر ماست و جامعه شرق کشور را پوشش می‌دهد؛ از این‌نظر خوب و مفید است اما خب باید قدری انتقادی‌تر بنویسد. مثلا ستون حرف مردم، فقط حرف عده خاصی است. انگار صلاح نمی‌دانند نظر همه را منتقل کنند. این اشکال همه‌جا هست. ما فکر می‌کنیم حق با تحصیل‌کرده‌های امثال خودمان است، عده دیگری می‌گویند فقط مردم کف خیابان حق دارند اما روزنامه باید معجونی از همه قشرها را درنظر بگیرد.