هادی منوری
سید رضا مؤید جزو شاعرانی است که از پیش از انقلاب یعنی زمانی که کمتر شاعری به شعر آیینی توجه می‌کرد در این حوزه فعال بود. زنده‌یاد مؤید از دوران طفولیت در فضای مذهبی و هیئت‌ها رشد کرده بود و روح او در دریای بی‌کران عشق به دین و اهل‌بیت غوطه‌ور بود و این موضوع را می‌توان مهم‌ترین دلیل روی آوردن او به شعر آیینی و ماندگار بودنش در این حوزه دانست. مؤید جزو اولین شاعران آیینی بعد از انقلاب بود که با خلوص نیت در این فضا فعالیت می‌کرد و همین خلوص نیت و زلالی باطن باعث شده شعرش موردتوجه تعداد زیادی از مردم کشور قرار گیرد.
نگاهی که سید رضا مؤید به شعر داشت ،محتشم گونه بود و این نکته نیز از دیگر دلایل اقبال هیئتی‌ها وصاحب نظران دینی به شعر او بود. با توجه به آشنایی رهبر معظم انقلاب با شخصیت و شعر سید رضا مؤید از پیش از انقلاب همیشه در محافل مختلفی که با حضور ایشان برگزار می‌شد، شاهد توجه خاص مقام معظم رهبری به شعر او بودیم. بنده بارها و بارها شاهد این اتفاق بودم که وقتی استاد مؤید، شعر می‌خواند حضرت آقا با دقت خاصی به شعرها گوش می‌دادند و به نکات دقیقی درباره نقاط قوت شعر این شاعر اشاره می‌فرمودند و چنان چه در بخشی از شعر نیاز به تغییراتی احساس می‌شد با نگاهی کارشناسانه این نکات را خاطرنشان می‌کردند. اعتقاد بنده بر این است که نگاه رهبر معظم انقلاب به شعر استاد مؤید نگاهی دلسوزانه و پدرانه بود. اگر رهبر انقلاب نکته‌ای درباره اصلاح شعر، به استاد مؤید می‌فرمودند، این نگاه پدرانه در اصل رهنمون‌هایی به تمام شاعران آیینی خراسان بود زیرا خراسان ملجأ و مرجع شعر آیینی است و حضرت آقا از این طریق صحبت‌هایشان را به گوش همه شاعران خراسان می‌رساندند.
پیش از این که سید رضا مؤید را شاعری اعتقادی بدانیم باید او را به‌عنوان انسانی اعتقادی به جامعه معرفی کنیم. یک انسان اعتقادی وقتی درباره موضوعی صحبت می‌کند با تمام وجود و ازسر اعتقاداتش وارد این حیطه می‌شود؛ زمانی صحبت‌های این فرد تأثیرگذار است که ظرف وجودی او از این اعتقاد لبریز شده باشد و مؤید مثال بارز این نظریه در شعر آیینی ماست. در تشریح این موضوع باید به این نگاه اشاره‌کنیم که در بین برخی شاعران، قوت شعرهای عاشقانه از قوت شعر آیینی آن‌ها بالاتر است و ما در این زمینه مثال‌های زیادی را می‌توانیم ذکر کنیم؛ هر شاعری با توجه به آن چه روح او را بیشتر به تسخیر درآورده شعرهای قدرتمندتری می‌سراید و از جایی که استاد مؤید بیشترین لحظات عمرش را در فضای مذهبی و آیینی گذرانده بود شعرهای آیینی قابل‌توجهی دارد.
 

«مؤید» عندلیب باغ عشق است
دلش منت‌پذیر داغ عشق است
چه عشقی؟ عشق مصباح الهدایی
ره‌آوردِ شهیدان خدایی
اگر طبع بلندش تازه‌جوش است
«مؤید» باغبانی گل‌فروش است
به شعرش زخمه ها بر تار دل زد
فروزان آتشی در آب و گل زد
اگر شد در صف یاران مقدم
برای نام و نان هرگز نزد دم
«مؤید» سال‌ها از عشق دم زد
در آفاق خداجویی قدم زد
«مؤید» مدح عَمرو و زِید، کی گفت؟
فقط از نینوا و سِرّ نی گفت
«ولایت نغمه‌ها»یش بر لب اوست
تولا همدم روز و شب اوست
به او جامی امیرِ مِی  کشان داد
«رسالت جلوه‌ها»یش را نشان داد
اگر سرچشمۀ شعرش زلال است
پر از «گلبرگ» عشق و شور و حال است
«مؤید»، «نور باران» است شعرش
سرود سربداران است شعرش
خوشا شعری که گردد آسمان‌رنگ
شود وقف شهید و جبهه و جنگ
اگر شعر «مؤید» شد سرآمد
سخن‌هایش همه از دل برآمد
چه سوزی هست در شعر و سرودش
چه غوغایی ا‌ست در اوج و فرودش
سرود او همه آوای عشق است
همه «منظومۀ زیبای عشق» است
صفا و معرفت، بال و پر اوست
«بهارِ بی‌خزان» هر دفتر اوست
اگر شعر «مؤید» خوش درخشید
به شعر او، تعهد روح بخشید
به دست او قلم تا داشت جوهر
نوشت از دُرّ و از دریای گوهر
نمی‌گویم که دعبل یا کمیت است
«مؤید» خاک پای اهل‌بیت است
فروغ مهر در آیینۀ اوست
نشان خدمتی بر سینۀ اوست
«مؤید» خادم شمس‌الشموس است
نمک‌پروردۀ سلطان طوس است
از این خورشید چون کسب ضیا کرد
در این دربار، خدمت بی‌ریا کرد
قلم در دست او مینای اشک است
دلش سرسبز از «گل‌های اشک» است
«مؤید» گرچه طبعش آتشین است
زبان حال او با اشک، این است:
«چه جان‌افروز و روح‌افزایی، ای اشک!
چراغ خلوت شب‌هایی، ای اشک!
اگرچه نیستی از قطره‌ای بیش
ولی وقت اثر، دریایی، ای اشک!
به کام تشنگانِ وادی عشق
زلال ناب عاشورایی، ای اشک!»
«مؤید» شعر را با شور آمیخت
گلاب اشک او بر دفترش ریخت
هُمای طبعِ او در اوج پر زد
از اول بر در یک خانه در زد
به دل، مهر حسینی از ازل داشت
که شور و حال، در قول و غزل داشت
در احرام صفا، بی شک و تردید
به گِردِ «کعبۀ شش‌گوشه» گردید
خدا داند که می‌ماند برایش
زیارت‌نامه‌های کربلایش
به پاس یک گلستان گل که او کاشت
گرفتند از برای او «نکوداشت»
چه گل‌هایی به دست باغبان داد
چه دل‌ها را که با شعرش تکان داد
به شعرش گوش جان وقتی سپردم
به اخلاص «مؤید» غبطه خوردم
«مؤید» شاعر شعر ولایی‌ است
خراسانی‌ است اما کربلایی‌ است
«مؤید» اهل دل را نور عین است
«مؤید» هرچه دارد از حسین است

سید حسین سیدی
سید رضا مؤید را به جرئت می‌توان استاد برجسته اخلاق در بین شاعران دانست. شناخت هنرمندان به چند شیوه امکان پذیر است. برخی از شاعران و هنرمندان را می‌توان از طریق اثرهنری که ارائه می‌دهند شناخت که این شاعران تنها در دوره حیات خود نام و خاطره شان در ذهن مخاطبان آن ها می ماند اما بعد از درگذشت شان هنر آن‌ها به پایان می‌رسد ولی در برخی از هنرمندان تکاثر و کوثری قرار داده شده که پس از درگذشتشان راه آن ها توسط افرادی دیگر ادامه دارد. بنده شخصیت‌های زیادی را می‌شناسم که بیشتر از این که شاعر باشند شاعر پرورهستند و استادان بزرگی توسط این افراد به جامعه هنری معرفی‌شده‌اند ولی عده کمی وجود دارند که خودشان هم در حوزه شعر در اوج هستند و هم در شاگرد پروری و ترویج هنر شیعی و اسلامی خوش درخشیده‌اند، استاد موید یکی از آن هاست. تعداد زیادی از شاعران و مخاطبان با شنیدن این نکته که سید رضا مؤید در یک جلسه حضور دارد باجان و دل به این جلسات می‌آمدند و همواره جلساتی که ایشان حضور پیدا می‌کردرونق زیادی داشت.
نظر کرده امام رضا (ع)
بنده پیش از این که خواندن و نوشتن را شروع کنم با دو مجموعه «گل‌های اشک» و «جلوه‌های رسالت» زنده‌یاد مؤید آشنا شدم و بعدها که وارد فضای شعر شدم هرروز با زاویه‌های جدیدی از میزان اهمیت حضور این شاعر نامدار در ادبیات آیینی آشنا شدم.
بنا به خاطره‌ای که از سید رضا مؤید نقل‌شده است این شاعر آیینی در دوران خدمت سربازی خود، امام رضا (ع) را در خواب می‌بیند و امام رضا به ایشان می‌گوید: «بیا در خانه ما» و بعدازآن استاد مؤید به شعر آیینی می‌پردازد و به عبارتی می‌توان گفت اذن حضور زنده‌یاد سید رضا مؤید در فضای شعر آیینی را امام رضا (ع) به ایشان داده‌اند.
این استاد شعر آیینی را می‌توان «دعبل انقلاب» نامید زیرا سید رضا مؤید بر اساس ضرورت ها وارد میدان می‌شد و شعر می‌سرود. درحالی‌که تعداد زیادی از شاعران ما بر اساس حال و هوای شخصی خود شعر می‌گویند و شعر امروز ما بیشتر فردی است تا شعر اجتماعی.
برای رفتن به مراسم اهل بیت (ع) منتظر دعوت نامه نبود
امروز ما باید تأثیر اخلاق بر هنر را بررسی کنیم زیرا مشخصه یک شعر خوب تنها رعایت اصول شعری درنهایت سلامت آن نیست و اخلاق‌مداری خالق اثر نیز در این مسیر باید موردتوجه باشد. یکی از مواردی که امروز آفت شعر و به‌تبع آن شعر آیینی شده موضوع غرور است. امروز در برخی از موارد با شاعرانی در حوزه شعر آیینی مواجه می‌شویم که با آن که یک ‌دهم استاد مؤید به شعر آیینی خدمت نکرده‌اند دچار حاشیه‌ای به نام غرور می‌شوند درواقع اخلاص و تواضع، گمشده شعر آیینی امروز است؛ اما استاد مؤید برای رفتن به مراسم اهل‌بیت منتظر هیچ دعوت‌نامه و وعده‌ووعیدی نبود. در بسیاری از موارد خاضعانه به مجالس اهل‌بیت می‌رفت و بی‌هیچ غروری به یاد اهل‌بیت و مناسبت‌های آیینی شعر می‌خواند. او راه را پیداکرده بود.