در خرید کالاها به صورت نسیه همیشه فروشنده مبلغی را بر قیمت اصلی می افزاید تا سود او نیز در معامله برآورده شود. اما باید گفت که در همه خریدهای نسیه ای، فروشنده مجاز به بالا بردن یا پایین آوردن قیمت اصلی نیست.در ادامه به یکی از پرسش های کاربردی و پر تکرار این مبحث می پردازیم.

سوال:خرید کالا به طور نسیه به مدت یک سال به قیمتی بیشتر، از قیمت نقدی آن چه حکمی دارد؟ و همچنین فروش چک به قیمت بیشتر یا کمتر از قیمت آن برای مدت معینی چه حکمی دارد؟

جواب:خرید و فروش کالا به صورت نسیه به قیمتی بیشتر از قیمت نقد اشکال ندارد. اما فروش چک به مبلغ کمتر به فرد ثالث جایز نیست. اما به شخصی که مبلغ چک بر عهده اوست، اشکال ندارد. (مقام معظم رهبری، اجوبۀ الاستفتائات، س 1592)

نکته مهم: بنابر مشهور معامله کالی به کالی یا دین به دین جایز نیست به این معنا که در معامله ای صیغه بیع جاری می شود ولی هیچ  جنس و پولی رد و بدل نمی شود و هر دو به آینده موکول می‌گردد. و گاهی چند واسطه این کار را انجام می دهند. مانند فروش یک تن گندم به 500 هزار تومان که گندم ها سه ماه دیگر به خریدار داده شود و پول نیز در برابر تحویل گندم پرداخت شود. البته این نوع معامله در تجارت جهانی و بورس متداول است که لازم است به مسائل خاص آن مراجعه شود.

گزیده ای از کتاب آموزه های پیشرفت و رونق در کسب و تجارت

غلامرضا حسن پور اشکذری

اگر در همین مشهد خودمان به دنبال خرید اسباب بازی بروید، با مغازه هایی مواجه می شوید که با انبوهی از اجناس وارداتی عمدتا چینی پر شده اند. اجناسی که چیزی جز رنگ و لعاب ندارند و در بیشتر مواقع قبل از این که بچه ها از آن ها سیر شوند، خراب می شوند. بی کیفیت بودن این وسایل تنها بخشی از معایب این اسباب بازی هاست. قیمت بالای آن ها که در نوسانات ارزی نیز حتی روند افزایشی خود را ادامه داده است از یک طرف و بی توجهی سازندگان آن ها به ارزش های فرهنگی و فکری نیز از طرف دیگر باعث شده است که بسیاری از خانوده ها برای خرید این وسیله ها تردید بیشتری داشته باشند. این موضوع در سال های اخیر که توجه به موضوع آموزش های غیر مستقیم در قالب بازی بیشتر شده نیز از اهمیت دو چندانی برخوردار شده است. اما در بازار اسباب بازی داخلی یک خلأ نسبتا بزرگ وجود داشت. حقیقت این است که ایران عزیز در این سال ها، با مسائل بسیار مهمی دست و پنجه نرم کرده است. از جنگ تحمیلی تا ضرورت بازسازی خرابی های جنگ بگیرید تا تلاش دولت برای رسیدن به اعتلای اقتصادی در سایه شوم تحریم ها. همه این ها باعث شد تا در امور تولیدی داخلی نوعی اولویت بندی رعایت شود. اولویت بندی که باعث می شد که به تولیدات فرهنگی و تفریحی توجه کمتری شود. اما جالب است بدانید در همین گیر و دار اقتصادی و اولویت بندی هایش افرادی هم پیدا شدند که به فکر ایجاد اشتغال و تولیدات فرهنگی برای کودکان سرزمین شان بودند. هر چند متاسفانه حمایت های دولتی و بانکی براساس همان اولویت بندی به آن ها تعلق نمی گرفت اما آن ها با تکیه به اراده و علاقه ای که داشتند، پا در راهی گذاشتند که آینده ای درخشانی برایش متصور نبود. در این هفته پای صحبت های آقای  مهدی دیزجی مدیر شرکت تولید کننده اسباب بازی های آذین هستیم. با ما همراه باشید.

مهدی در سال های منتهی به انقلاب به دنیا آمد. تمام دوران تحصیلش در بحبوحه انقلاب گذشت و درست زمانی که به خدمت مقدس سربازی فراخونده شد، در جبهه های جنگ مشغول شد. مهدی از همان دوران کودکی عاشق دوشغل بود، او همیشه دوست داشت که یک کتاب فروش باشد و در عین حال یک تولید کننده هم باشد. علاقه مهدی به طراحی و تولید باعث شد که او حتی در زمان تحصیل دانشگاهی اش هم از فضای طراحی فاصله نگیرد. اما اصلی ترین حوزه ای که باعث شد مهدی به صورت جدی به مسئله تولید فکر کند، در دوران سربازی اش شکل گرفت. او در زمان جنگ بنا به مقتضیات جنگی در حوزه طراحی تولیدات نظامی کار می کرد . اما با پایان یافتن همزمان جنگ و خدمت سربازی مهدی، خود را در برابر بازار کار می دید. بازار کاری که پر از فرصت های چالشی برای کار اقتصادی بود. اما مهدی عاشق تولید بود. بازار اسباب بازی ها در ایران بعد از جنگ بسیار نامعلوم بود. شرعی نبودن بعضی از بازی ها در کنار خارج شدن شرکای خارجی تولید کننده اسباب بازی از ایران و همچنین کاهش واردات اسباب بازی به ایران به دلیل مقتضیات شرعی باعث شده بود که شغل اسباب بازی حسابی جا برای جولان داشته باشد. مهدی دیزجی وارد تولید اسباب بازی شد. او در اولین گام بعد از مجاز شدن بازی شطرنج، به طراحی و تولید شطرنج جیبی مغناطیسی پرداخت. شطرنج هایی که خیلی بیشتر از آن که فکر می کردند محبوبیت پیدا کرد. این موفقیت باعث شد که مهدی و شرکایش شروع به فعالیت بکنند. آن ها برای تولیدات خود مولفه های مختلفی را طراحی کردند که مهم ترین آن ها همسویی اش با آداب و فرهنگ ایرانی بود. بنابراین آن ها به اسباب بازی های خارجی به چشم یک ایده نگاه و سپس سعی می کردند آن ها را مطابق با فرهنگ ایرانی وارد بازار کنند.

بنابراین از همان ابتدای تولیدات آذین، نگاه و مراوده با دنیای خارج از ایران وجود داشت. آن ها همچنین برای این که بتوانند از نتایج تحقیقات دانشگاهی خارجی برخوردار شوند، با بسیاری از پژوهشکده های خارجی ارتباط برقرار کردند. شرکت آذین در گام دوم شرکت در نمایشگاه های بین المللی مانند قبرس، ترکیه و کشورهای آسیای میانه را دردستور کار قرار دادند.

مهدی دیزجی می گوید ما تمام سرمایه مان را از طریق خودمان جور می کردیم. هیچ بانکی جرئت نمی کرد به ما وام بدهد. بنابراین من و شریکم هر چه را که داشتیم به عنوان سرمایه می گذاشتیم و محصول جدیدی را تولید می کردیم. اما در چند باری هم به طور کامل شکست خوردیم. اما هر طور شده بود دوباره از نو سر پا شدیم.

دیزجی در انتها می گوید، بازار اسباب بازی در ایران، یک بازار چند وجهی است. این بازار از یک طرف بسته به سلیقه کودکان است و از طرفی هم وابسته به قیمت تمام شده کالاست. این موضوع زمانی که کمترین حمایت دولتی عاید تولید کننده می شود نیز بغرنج تر هم می شود.

توضیح دخل و خرج درباره حرف‌های مردم

بخش زیادی از حرف های مردم در این شماره اختصاص دارد به درد دل های شان درخصوص بازار های بی رونق شب عید. بازارهایی که با تدبیر به جای مردم در مقابله با انتشار ویروس کرونا به شدت خالی شده است. اما متاسفانه روی دیگر این سکه، برای بسیاری از کسبه به شدت ناخوشایند است. در ادامه به چند نمونه از تعداد بی شمار این پیامک ها اشاره می کنیم. به امید این که خوانندگان محترم که در کسوت طلبکار، صاحب ملک و صاحب مغازه هستند مانند همیشه رحم را سرلوحه خود قرار دهند و با مراعات بیشتری نسبت به این قشر شریف جامعه عمل کنند.

چک‌هایی که پاس نمی‌شود!

برادرم امسال بعد از 10 سال شاگردی و پادویی بالاخره در زمستان یک مغازه برای خودش اجاره کرده بود و آن را با پس انداز خودش و چک هایی که کشیده بود، پر از پوشاک کرد. به امید این که در بازارهای شب عید فروش خوبی دارد و می تواند از عهده چک هایش برآید. متاسفانه سررسید اولین چک هایش در دهه اول اسفند ماه بود که با اوضاع وحشتناک بازار با کمی قرض پاس کرد. اما هر چه به پایان سال نزدیک می شدیم و بازارهای کساد را می دید بیشتر مضطرب می شد.

بی پولی بدتر از کرونا

دو سالی می شود که ورشکست شده ام. همان سال ها مجبور شدم مغازه ام را که نصفش ارث پدرم بود بفروشم و به طلبکارهایم بدهم. بعد از آن با راهنمایی یکی از دوستانم مقداری جنس فراهم کردم و در روز بازارها به داد و ستد مشغول شدم. خدا را شکر، مخصوصا یک شنبه بازارهای مجیدیه آن قدر سود داشتند که می شد معیشت خانواده ام را فراهم کنم. اما با تعطیلی این روز بازارها به دلیل کرونا، من که مغازه ای ثابت ندارم، عملا خانه نشین شده ام و اجناسم در خودروی یکی از دوستانم در پارکینگش مانده است. من شب عیدی باید چکار کنم؟ پول از کجا در بیاورم که فقط خرج خانه ام را بتوانم بدهم؟  متاسفانه ما صنفی نداریم تا از ما دفاع کند. مثلا صنف پوشاک نگذاشت مغازه ها به دلیل کرونا تعطیل شود. با آن که با پرو کردن لباس ها امکان سرایت بیماری خیلی زیاد است.

اوضاع وخیم مالی

من حدود 10 سال است که مدیریت یک مهد کودک را به عهده دارم. دریافتی ما از والدین بچه ها به دو صورت ماهانه و سالانه است که بخشی از این درآمد صرف اجاره بهای ملک مهد کودک، بخشی مالیات و بخشی نیز برای حقوق مربی ها می شود. مربی های من تحت قانون کار هستند و هر ماه باید مبلغی را برای بیمه شان نیز بپردازم. حالا با تعطیلی مهدهای کودک والدینی که شهریه را به صورت یک جا آورده اند از یک طرف، صاحب ملک برای اجاره بهای ماهانه و رسید بیمه ای و حقوقی مربی هایم به سراغم آمده است. من باید چکار کنم؟ 

مربی ورزشی شدن کار راحتی نیست. کسی که مربی می‌شود، باید مسئولیت خیلی چیزها را قبول کند. باید دقت کند که تمامی حرکات به درستی انجام ‌شود تا روی ورزشکار فشاری وارد نشود. این روزها غیر از بحث کرونا، تب مربی ورزشی شدن هم خیلی داغ شده است؛ به ویژه در ورزش‌هایی که برخی افراد پول خوبی هم برای هر جلسه کلاس می‌دهند. ما این بار برای این که کمی با چم‌وخم مربیگری آشنا  شویم، به سراغ یکی از اعضای مربیان بدمینتون رفتیم که خود او عضو تیم ملی هم است. آرمین زکی زاده، جوان 25 ساله، از 6 سالگی بدمینتون بازی می‌کند و هشت ساله که عضو تیم ملی است. آرمین توانسته در مسابقات داخلی مقام‌هایی را به دست بیاورد و در مسابقات بین‌المللی حضور داشته است و هم اکنون به عنوان مربی برای تمامی رده‌های سنی فعالیت می‌کند.

ما از آرمین در خط مربیگری و ارتباط آن پرسیدیم و او به خوبی به سؤالات ما پاسخ داد.

مربیگری یا بازی

برخی فکر می‌کنند که مربی باید بازی را کنار بگذارد. باید گفت که چنین چیزی نیست. مربی هم می‌تواند خود بازی کند. خود آرمین هم مربی آموزشی است و هم این که برای تیم ملی بازی می‌کند. البته باید گفت که هر کدام اصول و قوانین مخصوص به خود را دارد. به هر حال تا زمانی که شما بازی می‌کنید، باید مراقب تغذیه و سلامتی خود باشید. باید برنامه تمرینی داشته و خود را برای شرکت در مسابقات داخلی و خارجی آماده کنید؛ اما وقتی مربی می‌شوید، باید دانش خود را در خصوص آن علم ورزشی و روش‌های تغذیه دادن به روز کنید. به هر حال دغدغه یک مربی با بازیکن متفاوت است. هرچند هدف هر دو در نهایت رسیدن به قهرمانی در یک مسابقه است؛ اما مربی باید برنامه جداگانه از بازیکن اجرا کند و البته این که همسو با او پیش برود.

مربی مسئول است

مربی برای هر غذا یا تمرینی که می‌دهد، مسئول است. باید بداند که دقیقاً برای هر نفر و بر اساس شرایط فیزیکی و زندگی او چه برنامه‌ای بدهد؛ برای مثال، این روزها به دلیل کرونا افراد نمی‌توانند خیلی از خانه خارج شوند. شما باید این مسئله را در نظر بگیرید. پس باید برنامه غذایی بدهید که فرد کمتر نیاز به بیرون برای خرید آن‌ها داشته باشد. از طرفی ورزش‌هایی را انجام دهد که نیازی به رفتن به محیط باز مانند پارک هم نداشته باشد. مسلماً در چنین روزهایی انجام ورزش‌هایی مانند بدمینتون در پارک‌ها امکان‌پذیر نیست. پس باید ورزش‌های ساده آن‌ها در حیاط منزل انجام شود.

هزینه؟ تمرین یا کلاس؟

 مهم‌ترین هزینه‌ای که هر مربی باید پرداخت کند تا به این سطح از دانش خود برسد، تمرین کردن است. او باید تا می‌تواند تمرین کند. مربی باید خودش اول بتواند تمامی حرکات را به درستی انجام دهد. وقتی شما قرار است که در این روزها از طریق تصویری به شاگردان خود آموزش دهید، باید خودتان اول یک‌بار آن را انجام دهید تا آن‌ها با شکل درست حرکت آشنا شوند. هزینه‌های مربوط به خرید وسیله در هر ورزشی جداگانه محاسبه می‌شود. به هر حال مربی و بازیکن هر کدام وسیله جداگانه‌ای خریداری کنند. البته هر کسی که قصد مربی شدن دارد، باید در دوره‌های مربوط به فدراسیون شرکت و مدرک آن را دریافت کند. پس از قبول در آن و گذراندن دیگر دوره‌های مربوط، آن وقت می‌تواند به عنوان مربی درجه 3 یا 2 فعالیت کند و هرچند وقت یک‌بار با شرکت در دوره‌های بالا، سطح خود را ارتقا دهد. هزینه شرکت در دوره های مربیگری برای هر ورزشی متفاوت است. حالا اگر مربی قرار است که مدرک بین المللی هم بگیرد، مسلما باید هزینه بیشتری هم بپردازد. حداقل هزینه شرکت در دوره های مربوط به مربیگری ورزشی 200 هزار تومان است؛ اما این نکته باید در نظر گرفته شود که مربی همیشه باید تمرین داشته باشد. در بالا هم نوشتیم که خود او باید اول از همه بتواند حرکات را به درستی انجام دهد تا شاگردانش با تقلید از حرکت او، حرکات را به درستی انجام دهند.

مربیگری در روزهای عید

 باید گفت که مربیگری در روزهای عید کار بسیار سختی است. خیلی از مربیان با توجه به شرایط به وجود آمده در کشور خودشان هم جزو خانه نشینان هستند. این روزها توصیه نمی‌شود که حتی برای ورزش‌های دوی ساده هم به بیرون بروید. بهترین و بهداشتی‌ترین مکان خانه است؛ اما این دلیل نمی‌شود که شما ورزش را جدی نگیرید. به ویژه آن‌هایی که چندین سال است ورزش می‌کنند و این دوره دو ماهه می‌تواند آن‌ها را به کلی عقب بیندازد. آرمین ورزش‌های کششی را توصیه می‌کند. البته برای انجام این ورزش‌ها با یک مربی مشورت کنید. خودسرانه کاری را انجام ندهید. این نکته را در نظر داشته باشید که بیمارستان‌های کشور در شرایط بحرانی است و نمی‌توانید به دلیل یک حرکت اشتباه به بیمارستان بروید. بسیار باید مراقب باشید؛ در واقع باید این مسئله را در نظر بگیرید که فرد تمرین کننده شرایط محیطی مناسبی در منزل از قبل برای خود تدارک دیده است.

 به هر حال اگر مربی هستید، این زمان هم بهترین فرصت برای شماست تا بتوانید با توصیه‌های ساده ورزشی بدن شاگردان خود را برای بعد از کرونا گرم نگه دارید. این نکته را در نظر داشته باشید که یک مربی هیچ‌گاه نباید اجازه دهد تا شاگردانش کم تحرک شوند. می توانید از طریق بسترهایی مانند شبکه های اجتماعی به آموزش انجام دادن چگونگی حرکت ها بپردازید. سلامتی خیلی مهم است و این مسئله ای است که نباید در روزهای عید و خانه نشینی مورد غفلت واقع شود.