یکی از مهم ترین معضلات بازار این روزهای ایران بحث توزیع کالاهای اساسی است. موضوعی که باعث گرانی های سنگین شده است. این روزها که گویا تورم بیشتر از روزهای دیگر افسار پاره کرده، دولت با طرح هایی مُسَکّن وار برای ساکت کردن موقت دردهای مردم وارد عمل شده است. بسیاری از کارشناسان معتقدند که امکان احیای دوباره دوره کوپنی وجود دارد. هر چند برخی دیگر احیای مجدد این دوره را با توجه به نظارت های بسیار ضعیف سال های قبل آغازگر دور جدیدی از رانت خواری ها و سودجویی ها می دانند. این که آیا نظام کوپنی (کالابرگ) برای کشور و اقتصاد آن مناسب است یا خیر موضوعی است که در مجالی دیگر به آن پرداخته می شود. اما آن چه امروز با عنوان طرح های حمایتی دولت در بازار رخ نمایی می کند، عرضه و فروش برخی از کالاهای اساسی، نه همه آن ها، با نرخ مصوب دولتی است. در وهله اول انتظار می رفت که این عرضه دولتی در کنار وفور بازار آزاد محصول به تدریج باعث پایین آمدن قیمت محصول یا کالای مد نظر به دلیل پایین آمدن تقاضا شود. انتظاری که بعد از سه ماه عملیاتی شدن، همچنان محقق نشده است. موضوعی که بسیاری آن را به توزیع نامناسب و گزینشی کالاها در بازار نسبت می دهند. هر چند دولت تلاش کرده است با ابزارهایی مانند شماره ملی افراد یا خرید با کارت های اعتباری متنوع جلوی این توزیع نامتناسب را بگیرد، اما گویی همچنان به در بسته خورده است. با آن که در فهرست کالاهای اساسی تنها چند قلم انگشت شمار مانند شکر، روغن و مرغ به صورت عرضه دولتی در میان مردم توزیع می شود، اما همین چند قلم باعث نابسامانی هایی در اقتصاد خانواده ها شده است. در کلام دیگر به جای این که توزیع دولتی این اقلام دست گیر خانواده ها باشد در مواقعی مچ آن ها را در بزنگاه های اقتصادی حسابی گرفته است. در این مجال سعی خواهیم کرد به ریزه کاری های توزیع دولتی بپردازیم.

 

سمیه  محمدنیا حنایی-  می گویند زمانی که ققنوس بفهمد دیگر کارش در این دنیا تمام شده است، خودش را با خار و خاشاکی که جمع کرده است به آتش می کشد تا ققنوس دیگری از میان شعله های آتش به دنیا بیاید. فارغ از تلخی زیادی که این افسانه دارد، اما این داستان هر چند هم که اسطوره ای و خیالی باشد، می تواند برای خیلی ها در واقعیت اتفاق افتاده باشد. امروز پای صحبت های کارآفرینی نشسته ایم که خودش را به نوعی ققنوس می داند. سعیده حاج رضایی در میان صحبت هایش می گوید، افتادن، شکست خوردن و حتی نابود شدن در زندگی برای همه اتفاق می افتد اما دوباره بلند شدن و ساختن فقط از عده ای خاص برمی آید. با ما همراه باشید تا از سرگذشت سعیده بیشتر بدانید.

سعیده از آن دخترهای پرانرژی و پرشور بود و زمانی که توانست در 17 سالگی وارد دانشگاه شود و در رشته ای که بسیار دوستش داشت به تحصیل بپردازد، دیگر یک جا بند نمی شد. او از همان ابتدا عاشق رشته باستان شناسی بود و به گفته خودش  با وجود زندگی در شیراز  که در هر کوچه و پس کوچه اش اثر باستانی نهفته است، این علاقه طبیعی است. دنیا با فارغ التحصیل شدنش همچنان بر مدار کام سعیده می چرخید و او توانست در یکی از سایت های اکتشافات باستان شناسی نزدیک تخت جمشید کار پیدا کند و با یکی دو تا مرمت و اکتشاف تقریبا آینده کاری اش تضمین شده بود تا این که آن اتفاق شوم افتاد. سعیده در راه رفتن به سایت اکتشاف تصادف سختی کرد و به مدت شش ماه در کما رفت، زمانی که به هوش آمد، اولین چیزی که فهمید این بود که دیگر هرگز نمی تواند راه برود. این اتفاق مانند آواری بر سرش فرود آمد و او را برای دو سال کامل خانه نشین کرد تا این که اتفاق دوم و تلخ تر در زندگی او به وقوع پیوست. پدر سعیده که همیشه از او حمایت می کرد، به طور ناگهانی فوت کرد. این ضربه آخرین تیر ترکش روزگار بر زندگی سعیده بود. سعیده بعد از پدر خودش را تنهاتر و بی پشت و پناه تر از همیشه احساس می کرد. به روزهایی می اندیشید که اگر مادر نیز او را ترک کند... . همین باعث شد که تصمیم بگیرد دوباره روی پا بایستد. برای همین شروع به جست وجو در تمام فضاهای کاری کرد. متاسفانه رشته او حضور فیزیکی در سایت را نیاز داشت که این موضوع با توجه به شرایط جسمانی اش منتفی بود. بنابراین به دنبال پیدا کردن راه جدیدی برای درآمدزایی می گشت تا این که به طور اتفاقی با یک استادکار مجسمه ساز آشنا شد. استادکار که از شرایط سعیده با خبر بود به او پیشنهاد ساخت ماکت های آثار باستانی را داد. سعیده ابتدا با اکراه این کار را پذیرفت اما هر چه بیشتر آموزش می دید، از این که از حالت بی خاصیتی در می آمد و با دستانش چیزی خلق می کرد، سر ذوق می آمد. درس ها و تجربیاتی که سعیده طی چهار سال تحصیل در رشته باستان شناسی کسب کرده بود با هنری که می آموخت، خالق ایده ها و کارهای نابی می شد. ماکت های کوچک سعیده بازار خوبی را در غرفه های صنایع دستی شیراز به دست آورده بود. بیشتر خریداران هنر سعیده را گردشگران خارجی تشکیل می دادند و همین موضوع باعث شد که او به فکر احداث کارگاه شخصی و عقد قرارداد با طرف های خارجی بیفتد. سعیده حاج رضایی حالا بعد از گذشت 9 سال از فوت پدر و 11 سال از عمر ویلچر نشینی اش توانسته است کارگاه مجسمه سازی اش را به سه برابر مساحت اولیه افزایش دهد و با فراهم کردن محیط آموزش برای هنرجویان علاقه مند و کم بضاعت، عضو فعال بنیاد برکت نیز باشد. او در سال 95، جزو پنج کارآفرین نمونه معلول کشور شد.