شرایط پناهندگی در استرالیا
تعداد بازدید : 0
در آرزوی رفــاه
نخستین روزهای تابستان سال 1392 بود که خبر دردناک کشته شدن تعدادی از پناهجویان ایران در سواحل استرالیا در سایتهای خبری منتشر شد. سالانه تعداد زیادی از اتباع کشورهای مختلف، از جمله ایران، با سودای به دست آوردن کار و زندگی بهتر، به سمت کشوری حرکت میکنند که پذیرای آنها نیست. استرالیا با وجود آنکه خود کشوری ساخته شده بر مبنای پذیرش مهاجر است، اما رویکرد این کشور در عدم پذیرش پناهندگان، ماجرای مهاجرت به استرالیا را برای بسیاری از پناهجویان به یک کابوس دردناک تبدیل کردهاست. اخیرا دولت استرالیا برای جلوگیری از ورود پناهجویان به این کشور، پس از بازداشت آنها، همه را به جزایری مانند نائورو، کریسمس، مانوس و جدیداً به کشور قحطیزده گینه بیسائو، در فاصله هزاران کیلومتری خاک سرزمینی استرالیا، میفرستد. شرایط نگهداری پناهجویان در این جزایر به گونهای است که پس از مدتی بسیاری از آنها خواستار بازگشت به کشورشان میشوند. دولت استرالیا از اندونزی خواستهاست نظارت بیشتری را بر سواحل جنوبی خود اعمال کند تا خاک این کشور به ترانزیتی برای انتقال پناهجویان به استرالیا تبدیل نشود. با وجود آنکه استرالیا کشور مهاجر پذیری است، اما ترجیح میدهد به کسانی اجازه مهاجرت بدهد که به لحاظ اقتصادی بتوانند مؤثر واقع شوند. با وجود تصریح مقاولهنامههای بینالمللی بر بررسی تقاضای پناهندگی افراد و تفاوت میان مهاجرت و پناهندگی، دولت استرالیا حاضر به بررسی درخواست پناهجویان مبنی بر اعطای پناهندگی نیست. پناهجویان، سرگردان در امواج سهمگین
«ریچارد تاول»، نماینده سازمان ملل متحد، چندی پیش پس از بازدید از اردوگاههای پناهجویان در جزایر دورافتاده استرالیا، شرایط حاکم بر پناهجویان را فوقالعاده وخیم اعلام کرد. روایت «تاول» از شرایط نکبتبار اردوگاهها خبر میدهد. فضای زندگی محدود است. تغذیه و بهداشت وضعیت نازلی دارد. موشها در میان انبوه ساکنان جزیره نائورو جولان میدهند و گرمای هوا با نبودن وسایل سرماساز، همه و به خصوص کودکان را بیطاقت کردهاست. نیروهای امنیتی استرالیا پیوسته پناهجویان را زیر نظر دارند و گاه بدون اجازه آنها مکانهای سکونتشان را تفتیش میکنند. «تاول» معتقد است نائورو را میتوان یک زندان تمام عیار نامید. با این حال بسیاری گمان میکنند توانایی فعلیت بخشیدن به سودای پناهندگی در استرالیا را دارند. فاجعه حضور پناهجویان وقتی تکمیل میشود که صدها پناهجو، سوار بر لنجهای زهوار در رفته قاچاقچیان، از اندونزی به سمت استرالیا حرکت میکنند. یک منبع آگاه در وزارت امور خارجه استرالیا از حرکت روزانه چهار لنج از اندونزی به سمت استرالیا خبر داد. هر کدام از این لنجها به طور متوسط بین 50 تا 100 نفر را در خود جای دادهاند. امواج سریع آبهای منطقه و توفانهای متعدد، ناگهان لنجهای فرسوده را در هم میشکند و صدها پناهجو را به قعر اقیانوس میفرستد.
استرالیا و سیاست عدم پذیرش پناهجویان
با این وجود دولت استرالیا برای کمک به پناهجویان اقدامی انجام نمیدهد. افزون بر اردوگاه نائورو، چنین بازداشتگاه برای پناهجویان در جزایر دورافتاده، مانند جزیره کریسمس در اقیانوس هند در نظر گرفتهشده است. پناهجویان عموماً افرادی تهیدست و درماندهاند و دولت استرالیا مایل نیست بار کمبودهای اقتصادی این افراد را بر دوش بکشد. کوین راد، نخست وزیر استرالیا، در سال 2012، قوانین قبلی اعطای پناهندگی را ملغی کرد. به اعتقاد او این قوانین بسیار انعطاف پذیر بودند. از آن زمان به بعد پذیرش پناهندگان در استرالیا به شدت محدود شد.
با وجود حضور هزاران پناهجو در جزایر دورافتاده، دولت استرالیا تنها به تقاضای 134 پناهجو رسیدگی کرده و فقط به 28 نفر پناهندگی اعطا کردهاست. شرایط حاکم بر اردوگاههای پناهجویان به قدری ناگوار است که طی یکسال گذشته در برخی از این جزایر، شورشهایی به وقوع پیوست. در درگیری جزیره نائورو، 60 نفر زندانی و چند نفر نیز زخمی شدهاند.
بر مبنای اطلاع یکی از کارکنان اداره مهاجرت استرالیا، ساکن در جزیره نائورو، پنج نفر از پناهجویان ساکن این جزیره بهدلیل مشکل روحی و روانی به شهر «پرت» منتقل شدهاند. با این وجود کسانیکه به شهرها منتقل میشوند نیز تسهیلات ویژهای دریافت نمیکنند.
آنها بدون داشتن شرایط شهروندی، تحت نظر باقی میمانند. اجازه کار و تحصیل ندارند و تنها مزیت حضور آنها در شهر، دریافت 120 تا 150 دلار استرالیا، برای تأمین هزینههای اقامت موقتشان است. آنها با این پول باید هزینه خوراک، پوشاک و مسکن خود را پرداخت کنند. مقامات اداره مهاجرت استرالیا تنها برای شش هفته، مکانی را به صورت رایگان در اختیارشان میگذارند.
پس از سپری شدن این مدت آنها باید در محدوده تعیین شده، جایی را برای زندگی بیابند و اجاره کنند. بدیهی است که در چنین شرایطی اجارهبها به شدت افزایش پیدا خواهد کرد و وضعیت به شکل ناگواری، وخیم خواهد شد.
بسیاری از مجردها، مجبور به زندگی هفت تا هشتنفره در یک اتاق هستند. بازرسان سازمان ملل در گزارشهای خود اظهار داشتهاند که در میان پناهجویان ساکن در این جزایر، خودزنی، خودکشی و آسیبهایاجتماعی و اخلاقی، به شدت شایع است. با این وجود دولت استرالیا حاضر به تغییر سیاستهای جدید خود در قبال پناهجویان نیست.
اخیرا اردوگاه تازهای برای مهاجران تازه وارد، که تعداد آنها در شش ماهه دوم سال گذشته نزدیک به سی هزار نفر بودهاست، در جزیره «کرتین» تدارک دیده شده است. دولت استرالیا تنها برای پناهجویان سه وعده غذا در نظر گرفتهاست و ظاهرا از خدمات بهداشتی مؤثر در این جزایر خبری نیست. به نظر میرسد دولت استرالیا تصمیم دارد با تبدیل کردن پدیده پناهندگی به یک کابوس دهشتناک، از طریق شکنجه هزاران پناهجوی بی پناه، سیاستهای ضدمهاجرت خود را اجرا کند.