درباره صنعت گردشگری
تعداد بازدید : 5
بایدها و نبایدها در صنعت گردشگری
نویسنده : امیرحسین صلاحی
مهمان نوازی و آداب سفر را می توان مرسوم ترین واژه هایی دانست که درباره سفر به گوش مان خورده اند. مفاهیمی که به رعایت نکاتی از سوی گردشگران یا جامعه میزبان تحت تاثیر عواملی از جمله تعالیم مذهبی ، احساسات انسان دوستانه و در برخی موارد پیوند با آداب و سنن نیاکان اشاره می کنند . با تحولات ابتدایی پدیده سفر و تغییر درماهیت و اهداف آن ، این واژگان نیز دستخوش تغییرات زیادی شدند به طوری که پا از دامنه روابط احساسی فراتر گذاشته و به مجموعه ای از قوانین و هنجارها تبدیل شده اند و از آن ها به عنوان حقوق گردشگری یاد می شود ؛ این قوانین مجموعه ای مدون از بایدها ونبایدها هستند که باید در رابطه دوسویه گردشگران و جامعه میزبان مورد توجه قرار گیرند. با شروع گردشگری نوین و به تبع آن افزایش آمار سفر برای گذران اوقات فراغت ، بهبود شرایط اقتصادی جوامع و بهبود امکانات لازم برای سفر، نیاز به هماهنگ سازی هرچه بیشتر کشورهای مبدا و مقصد گردشگری احساس شد و از این رو مجموعه ای از مقررات با عنوان کدهای اخلاقی در سال 1999 تنظیم شد که عبارت اند از :
شناخت متقابل واحترام هرچه بیشتر گردشگران و میزبانان
به رسمیت شناختن گردشگری به عنوان عامل توسعه در جامعه میزبان
آزادی در جابه جایی انسان
شناخت هر چه بیشتر جایگاه میراث فرهنگی
شناخت گردشگری به عنوان عاملی در جهت شکوفایی جامعه و فرد
اجرای اخلاق جهانی برای گردشگری
تعهدات متقابل گروه های دخیل در صنعت گردشگری
به رسمیت شناختن حقوق گردشگران
در راستای ارائه این مبانی اصولی که در جهت استاندارد سازی رویه های گردشگری تدوین شد مجموعه ای از توصیه ها با عنوان بیانیه گردشگرمسئول نیز ارائه شد؛ در این منشور از گردشگری به عنوان عاملی در جهت افزایش ظرفیت ها و شکوفایی فردی و اجتماعی که در پی تعامل و تجارب مطلوب حاصل می شود یاد شده است . این موارد عبارت اند از :
به حقوق بشر احترام بگذاریم.
از محیط زیست محافظت کنیم.
به فرهنگ های دیگر احترام بگذاریم.
با قوانین مکان های هدف گردشگری آشنا شویم و خود را ملزم به رعایت آن ها بدانیم.
چشمان خویش را به روی فرهنگ های دیگر بگشاییم.
درخصوص مقصد مد نظر تا حد امکان اطلاعات داشته باشیم.
به این نکته توجه کنیم که گردشگری می تواند باعث رونق اقتصادی و اجتماعی شود.
درخصوص بهداشت و امکانات پزشکی در کشور مقصد اطلاع داشته باشیم.
در ابتدای امر این مقررات یا موارد مطرح شده در منشور یا بیانیه اخلاق گردشگری بسیار مطلوب می نماید اما با اندکی تامل می توان ایرادهای فراوانی از دیدگاه اقتصادی و اجتماعی در آن یافت. از آن جمله می توان به اتکای بیش از حد جوامع گردشگرپذیر در جهت توسعه اقتصادی کشورشان به واسطه این صنعت اشاره کرد . به گفته اقتصاد دانان در اولویت قرار گرفتن این صنعت و اتکای بیش از حد به آن در برنامه ریزی های اقتصادی می تواند علاوه بر تک بعدی شدن اقتصاد یک کشور، زمینه بروزمشکلات اجتماعی،فرهنگی و اقتصادی در نتیجه افول گردشگری آن کشور را فراهم آورد. علاوه بر این کسب شناخت کافی از جامعه مقصد توسط گردشگران به دلیل تنوع عوامل فرهنگی، آداب و سنن وهمچنین مظاهر تمدنی بسیار مشکل به نظر می رسد. همچنین دراین دستورالعمل ها به مشکلاتی از جمله تهاجم فرهنگی، تحقیرآداب و سنن منطقه، ایجاد نگاه ابزاری به میراث باستانی و صنایع دستی و تخریب محیط زیست که می تواند برای جامعه میزبان از ناحیه ورود گردشگران به وجود آید اشاره ای نشده است. بنابراین اگرچه گردشگری به دلیل ورود گردشگران از نقاط مختلف دنیا به مکان هدف گردشگری صنعتی جهانی به شمار می رود اما در برنامه ریزی های توسعه ای و مدیریت گردشگری حفظ حقوق ساکنان محلی و پاسداری از آثار تمدنی و فرهنگ کشور مقصد توسط گردشگران و کسب آگاهی های لازم درخصوص آداب و قوانین میزبانی از گردشگر توسط جوامع گردشگرپذیردر اولویت بوده تا در وهله اول آثار سوء این صنعت به حداقل برسد و در مراحل بعدی بتوان در جهت رشد اقتصادی و ارتقای فرهنگ عمومی جوامع دخیل در این صنعت گام برداشت .
برگرفته از سایت پارس رویال توریسم
دکتر سید سعید قلیچی خیرآبادی
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
در سال ها دور تنوع خوراک (شیرینی، نوشیدنی، غذا و تنقلات) رابطه ای تنگاتنگ با محیط و فرهنگ بومی هر منطقه داشت . این بدان معنی است که مردمان هر دیار از خوراکی هایی استفاده می کردند که متناسب همان منطقه بوده و غالبا مواد مورد نیاز برای تهیه آن ها نیز در همان محدوده وجود داشته است. غذاهای سنتی گناباد نیز بر همین اساس طبخ وآماده می شده است که از معروف ترین آن ها می توان به آش جوش پره، اشکنه قروت، اشکنه عدس، توگی، آش گشنیز، اشکنه خرفه، اشکنه شیراز( ماست خشک شده که در زبان بومی به آن شیراز گفته می شود)، آش بند قبا، حسید و آش اماج اشاره کرد. از معروف ترین شیرینی های این منطقه نیز می توان به کلمپه، قطاب، نان زنجبیلی و رو واکرده اشاره کرد.
صحبت درباره فرهنگ این دیار را می توان با سخنی از دکتر شریعتی آغاز کرد که فرمود وقتی در کوچه های گناباد، کاشمر، سرخس، بیرجند، قائن و طبس مردم سخن می گویند گویی سخن بلعمی و بیهقی را می شنویم.مردم گناباد زبانشان پارسی با گویشی گنابادی است که در کهنگی و اصالت با آثاری مانند اسرارالتوحید عطارنیشابوری برابری می کند و واژگان بسیار اندکی از زبان های بیگانه به آن رسوخ کرده اند.
