دانلود تمام صفحات این نسخه
صفحه 1 : آبنبات
صفحه 2 : آبنبات
صفحه 3 : آبنبات
صفحه 4 : آبنبات
صفحه 5 : آبنبات
صفحه 6 : آبنبات
صفحه 7 : آبنبات
صفحه 8 : آبنبات
صفحه 9 : آبنبات
صفحه 10 : آبنبات
صفحه 11 : آبنبات
صفحه 12 : آبنبات
صفحه 13 : آبنبات
صفحه 14 : آبنبات
صفحه 15 : آبنبات
صفحه 16 : آبنبات
صفحه 17 : آبنبات
صفحه 18 : آبنبات
صفحه 19 : آبنبات
صفحه 20 : آبنبات
صفحه 21 : آبنبات
صفحه 22 : آبنبات
صفحه 23 : آبنبات
صفحه 24 : آبنبات
صفحه 25 : آبنبات
صفحه 26 : آبنبات
صفحه 27 : آبنبات
روزی حضرت سلیمان گذرش به صحرایی خشک و بیآبوعلف افتاد. پیرمرد برزگر[1] در آن صحرا مشغول دانه کاشتن بود. حضرت سلیمان به او گفت: «ای پیرمرد! این چه کاری است که میکنی؟ نه آب بهاندازه کافی داری، نه بیل و لوازم کشاورزی. من که در مزرعه پرامکاناتی کشاورزی میکنم، مگر چقدر محصول برداشت میکنم که تو در این صحرای دانهسوز[2] به نتیجه دادنِ زحماتت امیدواری؟» کشاورز جواب داد: «من دانه میکارم و خداوند آن را پرورش میدهد. آب من، عرق پیشانیام است و بیل من، انگشتهایم. زحمت من و لطف خدایی که من را آفریده، این یک دانه را به هفتصد دانه تبدیل میکند».
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
آخرین اخبار
پربیننده ترین
حرف مردم
