سینا توی خانه نشسته بود و داشت با گوش ماهی هایش بازی می‌کرد که یاد آن روز افتاد که با پسردایی اش به ساحل رفته بود.
***
ماهی‎ها خسته و کوفته شده بودند. خیلی زحمت کشیده بودند. حالا دیگر خانه‎شان تمیز تمیز شده بود. تازه می‎خواستند خستگی در کنند که سر و کله‎ی آقای موفرفری پیدا شد. آقای موفرفری قلابش را توی دریا انداخت. ماهی‎ها خیلی ترسیدند و سعی کردند از قلاب ماهی‎گیری فاصله بگیرند. آقای موفرفری شروع به خوردن میوه کرد و پوست‎هایش را در خانه‎ی ماهی‎ها انداخت. یک دفعه موبایل آقای موفرفری زنگ خورد و آقای موفرفری رفت آن طرف تا با موبایلش صحبت کند.
 ماهی‎ها که دیدند خانه‎شان زشت شده شروع به گریه کردند. آقای موفرفری پسردایی سینا بود. سینا همراه پسردایی‎اش به ساحل دریا آمده بود که کمی بازی کند. سینا داشت با ماسه‎ها بازی می‎کرد که صدای گریه‎ی ماهی‎ها را شنید. پرسید: «چرا گریه می‎کنید؟» ماهی طلایی گفت: «از صبح کلی زحمت کشیده بودیم و خونه‎مون رو تمیز کرده بودیم. اما آقای موفرفری هم ما رو ترسوند و هم خونه‎مون رو کثیف کرد!» سینا دلش برای ماهی‎ها سوخت. رفت و کنار قلاب ماهی گیری  نشست و آن را توی آب انداخت. با قلاب یکی از آشغال‎ها را گرفت و توی سطل ماهی‎گیری انداخت.
ماهی‎ها هم هورا می‎کشیدند و به سینا کمک می‎کردند که بهتر بتواند آشغال‎ها را بگیرد. چند دقیقه بعد، خانه‎ی ماهی‎ها دوباره تمیز شده بود و سطل آقای موفرفری پر از زباله. ماهی‎ها از سینا خیلی تشکر کردند. آقای موفرفری برگشت و به او گفت: «چه کار می‎کنی؟» سینا گفت: «من می‎خواستم ببینم می‎تونم با قلاب ماهی گیری کار کنم که اینا رو گرفتم». آقای موفرفری با تعجب به آشغال‎های توی سطل نگاه کرد.
سینا پرسید: «راستی چرا بعضی‎ها آشغالاشون رو توی خونه‎ی ماهی‎ها می‎ریزن؟ مگه این کار، کار بدی نیست؟» آقای موفرفری کمی فکر کرد و گفت: «چرا خیلی کار بدیه. یک کاری پیش اومده. بهتره زودتر به خونه بریم». سینا گفت: «چشم. الان وسایلم رو جمع می‎کنم» بعد هم رفت و وسایلش را جمع کرد و یواشکی با ماهی‎ها خداحافظی کرد و همراه آقای موفرفری از آن‏جا رفت.